Hanoi - Dong Hoi - Hue

Zaterdag, 19 juli, was onze laatste dag in Hanoi. Om half acht zaten we alweer aan het ontbijt om nog snel een paar dingen te bekijken. Iets na achten stapten we samen in een taxi om naar het Ho Chi Minh's Mausoleum te gaan. Ondertussen was het begonnen met regenen en ik was wel benieuwd hoe het nu ging lopen met de tyfoon. Eenmaal aangekomen bij het Mausoleum stond er een mega lange rij. De rij voor het Vaticaan om een paus te zien is er niets bij. Mayco had zich een beetje ingelezen in wat we te zien zouden krijgen. De oude leider van Vietnam, Ho Chi Minh. Mijn beeld was dan ook dat ik zo een mooie, dichte kist zou zien met zijn lichaam erin. Tijdens een bezoek aan het Mausoleum dien je je ook te houden aan een paar regels. Zo moet je vlak voordat je naar binnen gaat muisstil zijn, je handen moeten langs je lichaam vallen zodat ze je handen kunnen zien en geen foto's. Langzaam schoven we een enorm gebouw binnen. Gestroomlijnd achter elkaar aan. En opeens stonden we in een grote donkere ruimte met een GLAZEN kist. Ik was in diep onder de indruk. Niet helemaal goed had ik naar de uitleg van Mayco geluisterd die allang had verteld dat het lichaam twee maal per jaar door de Russen wordt bijgewerkt. Daar lag gewoon Ho Chi Minh. Wauw, ik vond het echt indrukwekkend om te zien. Heel bijzonder.

Daarna zijn de Temple of Literature gegaan. Hier was niet zoveel aan. Eigenlijk helemaal niets. De tempel is gebouwd voor studenten welke hun titel hadden behaald. Wat blijkbaar vroeger heel wat was. In de tempel kun je bidden voor goede schoolresultaten.

Vervolgens zijn we naar het Hoa Lo Prison Museum geweest. Dat vond ik echt heel bijzonder. Dit was een oude gevangenis. Het museum laat de geschiedenis van de gevangenis zien. Van de tijd van de Franse kolonisatie tot aan de American War. Bizar en gruwelijk. We konden de dodencellen zien en allemaal verschrikkelijke foto's. Heel bizar was dat afgebeeld werd dat de Amerikaanse gevangen genomen soldaten hier goed zijn behandeld. Foto's bijvoorbeeld van gezamenlijk het kerstdiner bereiden, voetballen, etc. Ze zeggen ook wel dat de Amerikanen dit het Hilton Prison noemde. Omdat ze dus zo goed werden behandeld. Mayco die wist me snel duidelijk te maken dat dit dus niet het geval was.

Na deze activiteiten hadden we het wel gehad. Slenterend door de tegen liepen we terug naar ons hotel. Onderweg kwamen we zo toevallig Linda en Riejanneke tegen. De twee meiden van de boottocht van Halong Bay. Zij vertrokken ook die avond naar Dong Hoi en hadden het beter geregeld dan wij. Linda en Riejanneke hadden een leuk hotel gevonden in de buurt van het natuurpark (Phong Nha) en bedacht om eerst lekker het gebied zelf te verkennen en de dag erna een tocht naar de grotten. Mayco en ik waren ook enthousiast. We spraken af om met zijn vieren te gaan. Voordeeltje voor Mayco was dat hij met drie meiden op de kamer moest slapen. Het was namelijk een hostel. Het hostel had alleen maar kamers met vier bedden.

Die avond gingen we met de nachtbus naar Dong Hoi. Vanaf daar werden we opgehaald en werden we gebracht naar Phang Nha. Van de tyfoon hebben we geen last gehad. In de bus begon het pas echt hard te regenen. Wij zaten al droog en we gingen toch weg. Ik geloof dat het uiteindelijk in Hanoi heel hard heeft geregend. Die nachtbus, wat een grap. Klein zijn is nog ergens goed voor, want ik paste met gemak in de ligbedjes. Arme Mayco had het iets moeilijker. Helemaal gebroken arriveerden we om 06:30 in Dong Hoi. Amper hadden we geslapen. Door de slechte wegen wordt je de hele tijd heen en weer geschut. Anderhalf uur later kwamen we met zijn vieren aan in het hostel in Phong Nha. Super gezellig plekje. Veel backpackers en alles zag er goed uit. Daarbij wel even mijn complimenten voor Mayco. Hij vindt alles super leuk, alles prima en geniet echt. Niet dat ik dat niet had verwacht, maar hij doet het toch maar zo voor de eerste keer.

De man in het hostel vertelde ons dat we zelf op pad konden naar een grot in de buurt. Na een uitleg vertrokken we met een klein groepje en daar leerden we ook Pieter en Lotte kennen. Ook een Nederlands stel. Vanaf daar trokken we een beetje met zijn zessen op. De grotten waren mooi om te zien. Door het slaapgebrek ontging het soms wel een beetje, maar het was leuk. Eenmaal terug gekomen hoorden we dat we niet meer konden fietsen naar een lokaal bierbrouwerijtje. We zouden niet meer op tijd terug zijn voor het donker. Wel jammer, want we hadden allemaal zin in de fietstocht. Als optie twee vertrokken we naar een Farmstay in de buurt welke een zwembad had. Afkoelen in het water. Heerlijk. We hebben het eind van de middag tot in de avond gezellig met zijn alle gezwommen en biertjes gedronken. Het was echt een leuk avondje. Mooi landschap, biertjes en gezelligheid. Genieten!

Maandag, 21 juli, hadden we met zijn zessen een tour gepland naar de Paradise Cave en de Dark Cave. De Paradise Cave scheen echt heel erg mooi te zijn. Onderweg naar het natuurpark stopten we een paar keer en kregen we informatie over de oorlog. Heel interessant om het te horen. We krijgen sowieso veel informatie over de oorlog. Bizar wat hier in Vietnam allemaal gebeurd is. Zo vertelde de gids over de vele bommen die zijn gevallen in dit gebied. Ongeveer 30% van alle bommen liggen er nog en zijn nog niet afgegaan. Nog steeds overlijden er soms mensen door het onschadelijk maken van die bommen of doordat ze per ongeluk op een bom stappen. Bij een tempel stopten we ook welke was gemaakt voor mensen welke waren overleden (ik geloof bij het opruimen van de bommen).
De Paradise Cave was mooi. Bijzonder hoe de natuur zoiets kan maken. Ook heel bijzonder hoe de mens dit ontdekt. Het natuurpark bestaat trouwens uit heel veel grotten. Bijzonder hoe dat kan. We hebben in totaal één kilometer in de grond gelopen.
De Dark Cave, daar gingen we daarna naar toe, was heel gaaf. We mochten alleen onze zwemkleding aan. Geen slippers of handdoeken mochten we meenemen. We kregen een zwemvest en een helm op ons hoofd met een lampje. Na een paar minuten in de kajak te hebben gezeten kwamen we aan bij de grot. In deze grot hebben we letterlijk in het donker met alleen onze eigen lichtjes van de helmen door de grot gekropen. Moet je natuurlijk net weer mij hebben die panisch wordt bij de gedachte dat er iets in mijn voet komt. Gelukkig was dit eens niet het geval. Het was echt fantastisch. Voetje voor voetje moesten we door de grot soms heen. Door modder kon je niet zien hoe diep je weg zou zakken. We zaten helemaal onder. Aan het einde van de modderweg was water in de grot. Met de hele groep zijn hebben we naar het licht gezwommen. We moesten van de gidsen even onze lichten uit doen zodat we in het donker zwommen. Pik donker. Zo gaaf! Het was echt leuk.

Na terugkomst in ons hotel hebben we er nog een gezellig avondje van gemaakt met zijn zessen. Lekker eten, biertjes en nadenken over waar we de volgende dag zouden slapen.

Dinsdag, 22 juli, ging de wekker om 05:15. Chronisch slaap tekort is al een feit. Om 06:30 vertrokken we met zijn vieren (Linda, Riejanneke en wij) naar Hue. Onderweg zouden we nog stoppen bij de Vinh Moc Tunnels in de Demilitarised Zone. Ook wel DMZ zone genoemd. Tijdens de oorlog hadden de Vietnamezen ondergrondse tunnels gemaakt waarin ze konden schuilen voor de oorlog. De dorpelingen hebben in deze tunnels zes jaar gewoon. Over alles was nagedacht in de tunnels. De tunnels waren opgebouwd uit drie verschillende lagen bijvoorbeeld. Als er bommen vielen vluchten ze naar de derde laag welke het diepst was. Zo bizar om door die tunnels heen te lopen. Niet te geloven dat hier zes jaar mensen hebben gewoon. Baby's werden er zelfs in geboren. Onderweg, lopend, naar de tunnels zag je nog grote kraters van waar bommen waren ingeslagen. Bi-zar.

Om half een kwamen we aan in Hue. Door het hotelpersoneel werden we vrolijk ontvangen. Wat een leuke mensen. Alle mensen in Vietnam zijn trouwens heel vriendelijk. Heel aardig en ze doen echt geen vlieg kwaad. Na een korte douche vertrokken we weer met zijn zessen naar het Citadel. Pieter en Lotte hadden de tour van die ochtend niet gedaan en waren met de local bus naar Hue gekomen. Het Citadel is de oude hoofdstad van Vietnam. Er staan zelfs nog muren omheen. In het Catidel staat het Imperial Enclosure. Dat is een mega groot paleis waar verschillende leiders van Vietnam hebben we geleefd. Paleis is niet helemaal het goede woord. Het is een soort dorp op zich. Heel veel verschillende gebouwtjes voor bijvoorbeeld het huis van de leider, een huisje voor de vrouw van de leider, een school, bibliotheek en een mooie ontvangstzaal. Indrukwekkend groot. Heel leuk om ook weer te hebben gezien.

Morgen vertrekken Mayco en ik naar Hoi An. Dit schijnt een hele leuke stad te zijn in Vietnam. Eigenlijk wel de leukste. We zijn erg benieuwd.

Vietnam is echt genieten. Elke dag genieten we zo. We doen zoveel leuke dingen, gaan nog zoveel leuke dingen doen. Het is echt een fantastisch land. Heel mooi!

Liefs, Anouk en Mayco