Zuid-Vietnam

Woensdag, 30 juli, vlogen we vroeg in de morgen naar Ho Chi Minh City. Na drie uurtjes wachten op het vliegveld vlogen we door naar Phu Quoc Island. Een beetje beteuterd stonden we bij de aankomsthal. Het was bewolkt! Een klein beetje teleurgesteld vroegen we aan iemand wat de weersvoorspellingen waren. Als antwoord kregen we dat het rainy season is, dus dat dit weer normaal is. Nou lekker dan.

Na een half uurtje rijden over hobbelige weggetjes kwamen we aan in ons resort. Verstopt in de bossen en gelegen aan het strand. Het was er prachtig. Wij hadden een eigen bungalow met uitzicht op zee. De gehele badkamer was buiten onder een afdakje. Het was echt heel erg mooi. Hier konden we wel even lekker tot rust komen. 's Avonds kwamen zelfs twee vrouwtjes wierook in ons huisje zetten. Zo bleven de muggen en insecten weg. Tegen de GGD hadden we nog heel hard lopen roepen dat we absoluut niet naar de eilanden zouden gaan. We hadden dus zeker geen malariapillen nodig die daarvoor werden geadviseerd. Wierook en een klamboe waren dus geen overbodige luxe. Al zeggen de locals hier zelf dat het allemaal wel mee valt met de malaria.

Donderdag, 31 juli, begonnen we de dag met een mega groot ontbijt. We zaten echt bom vol. Yoghurt met muesli, drie soorten brood met jam, fruit, fruit juice en thee. Zo een lekker ontbijt hadden we in weken niet meer op.

In de middag namen we het pendelbusje naar Duong Dong. Het grootste stadje op Phu Quoc Island. Echter was het niet zo een leuke stad. Heel ongezellig. Had niets sfeervols. 's Avonds hadden we daar afgesproken met Linda en Riejanneke om gezellig samen te eten. Na het eten liepen we nog over de night market. Wat ze daar toch echt verkopen en opeten. (te) Kleine glazen bakken met levende vissen daar in, schelpdieren en levende garnalen. Heel onsmakelijk.

Vrijdag, 1 augustus, hebben we helemaal niets uitgevoerd. We hadden nog het plan om met behulp van een scooter het zuiden van het eiland te verkennen. In het zuiden scheen een prachtig strand te zijn. We waren echter zo lui, de wegen waren niet zo best en het had die ochtend weer hard geregend, dat we besloten lekker op het strand bij het resort te liggen. Ondanks de bewolking waren we nog best een beetje verkleurd. Jippie! Een lui dagje was echt even genieten.

Zaterdag, 2 augustus, was het weer vroeg opstaan, 05:30. We vertrokken met een tour richting Mekong Delta richting Ho Chi Minh City - het oude Saigon. Volgens de Lonely Planet is de Mekong Delta een van de mooiste plekken van Vietnam. We hadden er dan ook heel veel zin in en verwachten mooie plekken te zien. Achteraf was de tour verschrikkelijk.

Die zaterdag waren we eigenlijk de hele dag aan het reizen van Phu Quoc Island naar Can Tho. Een plaatsje te midden in Mekong Delta. Rond vijf uur werden we daar gedropt met de mededeling dat we de volgende morgen om 07:15 klaar moesten staan bij ons hotel. We hebben ondertussen nog nooit zo vaak vroeg opgestaan in een vakantie.

We hebben door Can Tho even geslenterd en langs de rivier gelopen. Het was een klein, maar schattig stadje. Het had niet zoveel moois, maar de straattentjes om te eten zagen er leuk en lekker uit. Ik vind zoveel mensen op straat eten altijd wat gezelligs hebben. Na wat gegeten te hebben waren we moe van de reis en gingen we vroeg slapen. De volgende morgen moest we namelijk ook weer vroeg opstaan.

Zondag, 3 augustus, stonden we om 07:15 klaar bij ons hotel. Het was ondertussen mega druk met twee groepen die op pad gingen. Het was chaotisch en onduidelijk. Mayco en ik stonden uiteindelijk ook bij de verkeerde groep. Uiteindelijk werden we weer bij de juiste groep afgeleverd. Net op tijd om het bootje te halen wat ons over de Can Tho River leidde naar de floating market. Samen hadden we een hele andere voorstelling van wat het uiteindelijk was. We dachten dat het een markt was met veel souveniertjes en bootjes aan elkaar waar je gemakkelijk overheen kon lopen. Dat was dus niet zo. Het waren allemaal bootjes die elkaar voedingswaarden verkochten. De grote boten verkochten aan de kleinere en deze verkochten het dan weer door aan de locals/toeristen.

Na een tijdje varen liepen we allemaal in een treintje naar een plek waar ze lieten zien hoe ze rijst noedels maken. Mega veel toeristen natuurlijk. Mayco en ik hadden dit al gezien met de easy rider - zonder enkele toeristen - en vonden dit dan ook niet interessant. Alles draaide om het commerciële.

Vervolgens gingen we per boot naar een rijst fabriek. Daar werd ons verteld hoe ze de rijst van het land bewerken voor het bereiden van eten. De rijst werd in grote zakken gedaan voor transport. Grappig om te zien. Eigenlijk wist ik het al een beetje hoe het ging vanuit Indonesië. Mayco vond het wel leuk om eens gezien te hebben.

Nadat we uit de fabriek kwamen werden we met het bootje weer afgezet in Can Tho. Daar hadden we twee uur de tijd om te gaan lunchen. Daarna zou de bus vertrekken richting Ho Chi Minh City. Mayco en ik zouden dan worden afgezet in My Tho. Een ander plaatsje in Mekong Delta. Mayco en ik keken elkaar een beetje spottend aan. Weer twee uur wachten om dan alweer verder te gaan. Het was nog maar elf uur en we hadden nog niet zo heel veel van Mekong Delta gezien. Daarbij werd ons verteld dat er een lunch inbegrepen zou zijn bij de tour. Nederlanders zoals we zijn, ging Mayco er achteraan. Er werd even gebeld en per persoon kregen we 60.000 dong (iets meer dan twee euro) mee om te lunchen. Met dat bedrag kun je alleen bij een local tentje lunchen.

De bus vertrok om één uur richting My Tho. Om vier uur werden Mayco en ik afgezet bij een hotel daar. Wat een onvriendelijke mensen. Helemaal niet aardig. Daarbij werd ook nog verteld dat we de volgende morgen pas om 10 uur klaar moesten staan. Pff, wat was dit voor een tour. Tien uur pas..

Enigszins moe en ontzettend lui hadden we geen zin om My Tho uitgebreid te gaan verkennen. We sleepten ons uiteindelijk naar buiten en begonnen met slenteren. Het was duidelijk dat ze hier niet zoveel toeristen gewend waren. We werden gigantisch na gestaard. We twijfelde nog of het door mijn niet goed gecombineerde kledingkeuze was: een tijgerbroek met een strapless rood-wit gestreept shirt. Maar goed, die Vietnamezen zien er hier ook niet als echte trendsetters uit, dus het leek ons wat onwaarschijnlijk. We besloten om ergens een smoothie te gaan drinken. Het personeel was heel erg vriendelijk. Voordeeltje weer wat je hebt op een plek waar weinig toeristen komen. Na de smoothie liepen we rond op een local market. Weer vol met vis in bakken en de meest onsmakelijke dingen. De ratten vlogen je om de oren. Die avond hebben we - heel slecht - pizza gegeten en weer vroeg gaan slapen. Blij om weer terug te zijn in ons hotel. Om de hele tijd nagestaard te worden, werd voor ons soms een beetje ongemakkelijk.

Maandag, 4 augustus, werden we om tien uur door een chagrijnig mens naar My Tho Tourist Boat Station gebracht. Vanaf daar vertrokken bootjes de Mekong River op. Dat mens was zo onvriendelijk, reed twee straten voor ons uit op een scooter en liep ons te commanderen. Nadat we aankwamen, onze tassen neer hadden moeten zetten en ons werd verteld dat we weer 20 minuten moesten wachten, werden er gek. We waren heel chagrijnig. Mayco die ging om opheldering vragen, want het was al ondertussen 10:45 en we hadden nog geen klap gedaan of gezien.

Om 11:00 zaten we dan eindelijk in een bootje richting Dragon Island (Con Tan Long). Daar werden we op een stoeltje neergezet om honing thee te drinken wat kwam van de bijen die ze daar hielden. Serieus?! We wilden juist iets van het gebied zien. Ondertussen zaten we aan een tafeltje met een jongen die ons van alles probeerde te verkopen. Wat een drama. Mayco en ik zaten in een duidelijke negatieve spiraal.

Na het thee gedoe liepen we naar een riviertje met houten bootjes erin. We zouden met deze bootjes een half uurtje door het dichte gebied varen. Dit vonden we leuk! Mayco die werd ondertussen panisch van alle kreten van 'tip money, tip money'. Het was ook heel irritant. Zelfs na onze bescheiden fooi kon er geen bedankje vanaf.

Vervolgens gingen we met de grote boot naar Tortoise Island (Con Qui). Daar kregen we een uitleg over hoe kokos snoepjes gemaakt worden. Dit was grappig om eens te zien hoe dat ging. Ik kwam daar tot de conclusie dat ik het zo slecht nog niet heb met mijn werk in Nederland. Respect voor de mensen die dat werk - sowieso de meeste werkzaamheden in Vietnam - kunnen doen de gehele dag.

Na de lunch op een ander eiland, vaarden we naar een plek waar we fruit kregen en een mini voorstelling van Vietnamese volksliederen. Ondertussen wilden we niets liever dan in de bus zitten naar Ho Chi Minh City (HCMC). We waren er klaar mee.

Om 18:00 reden we met de bus de miljoenen stad eindelijk binnen. Wat een chaos. We waren er al voor gewaarschuwd dat HCMC mega druk was. De drukste stad van Vietnam. Overal scooters, auto's en mensen. We werden in het backpackers district (Phum Ngu Loa Area) afgezet en na niet al te lang zoeken vonden we ons laatste hotel. Geweldig personeel. De jongen die ons hielp was overduidelijk homo. Ik houd ervan, haha. Ons hotel was schoon en centraal gelegen. We konden weer lachen.

's Avonds hebben we local Vietnamees gegeten en met een paar heerlijke Saigon Green Beer en Tigar Beer vielen we als een blok in slaap. Het was een gezellig avondje samen!

Dinsdag, 5 augustus, hadden we een dagje HCMC verkennen op het programma. Als eerste het wel bekende War Remnants Museum. Bij aankomst stonden er buiten het museum allemaal vliegtuigen en tanks van de Amerikanen welke waren gebruikt in de American War. Binnen was er op drie verdiepingen hoog een foto expositie van de gruweldaden van de oorlog. Het was verschrikkelijk. Ik had soms moeite om niet te gaan huilen. De meest onmenselijke foto's waren te zien. Een Amerikaanse soldaat met een uit elkaar gevallen lichaam in zijn hand, mensen die werden doodgeschoten, bange en vluchtende mensen en heel veel verminkingen. Het was zo indrukwekkend en confronterend. Een aanrader voor iedereen om eens te bezoeken als je in de buurt bent.

Nadat we het War Remnats Museum hadden bezocht liepen we langs het Reunification Palace - een overheidsgebouw. Daarna langs de Notre Dame Cathedral welke op dat moment was gesloten. Naast de Notre Dame Cathedral staat de Central Post Office die ontworpen is door Gustave Eiffel. Vervolgens liepen we door het oude centrum van HCMC verder door de dure wijk. Zo bizar dat contrast. Een straat verder zit iemand die heel arm is hulpeloos water te verkopen en in een andere straat loop je tussen de winkels van Chanel, Versace en de meest dure hotels. We kwamen uit bij de Bitexco Financial Tower. Een moderne wolkenkrabber waarbij je ook een uitkijkpunt hebt over heel HCMC. Dit sloegen we even over. Via de street market en de straatjes met antique shops liepen we door naar de Ben Thanh Market. Een mega grote markt waar ze allemaal prul verkopen. Een chaos is het daar binnen en mensen proberen je van alles aan te smeren. Gekkenhuis. Vervolgens hadden we het wel weer gehad met sight-seeing en liepen we terug naar ons hotel om even lekker niets te doen.

Klein beetje informatie tussendoor: de Vietnamezen houden enorm van roddelen. Dit doen ze ook in het openbaar en je hebt goed door dat ze over je praten. Wij hadden namelijk een keer dat we ergens wat stonden te bestellen en dat drie man personeel voor ons stond. Ze keken ons aan en terwijl ze ons aankeken waren ze overduidelijk over ons aan het praten. Je ziet het aan de gezichtjes. Iets wat we in Nederland niet kennen. Wij konden er wel om lachen.

Daarbij is het oversteken in HCMC te doen als je door hebt hoe het moet. Ze rijden je echt niet aan. De mensen zien ook dat je buitenlands bent en dat je een beetje schrik in je ogen hebt. Soms rijden ze dan lachend om je heen. Als je aan het oversteken bent beginnen ze of langzaam te rijden of ze rijden er langs. Toch blijft het soms wel eng en lijkt het onmogelijk als je wilt overstekken bij een weg waar miljoenen scooters rijden.

Die avond hadden we weer afgesproken met Linda en Riejanneke. Het was hun laatste avond en dat gingen we goed afsluiten. Linda en Riejanneke hadden over het avond programma nagedacht en daardoor hebben we echt leuke dingen gedaan. Eerst hebben we echt mega lekker gegeten bij een BBQ-grill restaurant. Een grill stond er in het midden van de tafel en daar kon je het lekkerste vlees op doen.
We sprongen na het eten de taxi in naar de Bitexco Financial Tower. Wat wij niet wisten, maar Linda en Riejanneke wel, is dat in die toren een bar is - op de 52ste verdieping. Het uitzicht was echt wauw! We konden heel goed uitkijken op de donkere stad vol met lichtjes. Na een biertje daar te hebben gedronken namen we de taxi terug naar het backpackers district. Daar sloten we de avond af in een slechte kroeg met wat mensen uit Singapore. Was echt een leuke avond!

Woensdag, 6 augustus, schrokken we allebei om 11:15 wakker. Oeps, wekker vergeten te zetten. Opschieten! We hadden afgesproken met Linda en Riejanneke om nog even samen te lunchen. De kater van die avond daarvoor was goed voelbaar en zo gingen we op zoek naar het lunch tentje. Na heel veel rondjes te hebben gelopen, vonden we het uiteindelijk veel te laat. Samen lunchen zat er niet meer in helaas.

Na de lunch liepen Mayco en ik terug naar het War Remnats Museum. Het bleek dat we namelijk een deel over het hoofd hadden gezien. Dat deel moest het ergste zijn van het gehele museum. Dat was het ook. Er stond een hele grote guillotine die was gebruikt door de Fransen met foto's erbij. Er waren 'tiger' kooien die heel klein waren en waar mensen in werden gevangen gehouden. De kooi bestond uit prikkeldraad en je kon er alleen maar in liggen. De kooien stonden dan in de volle zon. Onmenselijk. Zo naar. Ook stonden er nog meer foto's van martelingen en stonden de manieren van verschillende marteltechnieken op de muur beschreven. Ik was er helemaal misselijk van geworden. Onbegrijpelijk dat mensen dit elkaar aandoen.

Na het museum hadden we eigenlijk nergens meer zin in. We hadden al helemaal geen zin om weer uren te lopen. We besloten om nog een keer een lekkere massage te nemen. Twee uur duurde deze dit keer. Het was lekker, maar ook heel pijnlijk. Elk spiertje weten ze te vinden.

Het was zes uur toen we weer buiten stonden. We liepen nog even wat rond in de buurt bij de Ben Tranh Market en gingen daarna wat eten opzoeken. Om half tien lagen we al te slapen in ons hotel. We waren beide helemaal kapot.

Donderdag, 7 augustus, onze laatste dag in Vietnam. Wat was de tijd gevlogen. Op onze laatste dag hadden we de Chu Chi Tunnels gepland staan. Dit zijn tunnels 50 kilometer van HCMC af en hier is in The American War goed gevochten. De guerrilla strijders vochten tegen de Amerikanen en hadden de tunnels gebouwd. Onze gids was een veteraan en had met de Amerikanen tegen de guerrilla gevochten. Hij vertelde in de bus op weg een heleboel over de geschiedenis en wat hij had meegemaakt. Heel interessant.

In het begin bij de Chu Chi Tunnels kregen we een film te zien over hoe dat toen ging. Onze gids vertelde ook nog dat de guerrilla veel 's nacht uit de tunnels kwamen, omdat de Amerikanen 's nachts niet vochten. Eenmaal door het gebied lopend werden ons dingen laten zien zoals vallen welke de guerrilla hadden gezet voor de Amerikanen. Je hebt een mogelijkheid om daar met echte geweren te schieten. Per kogel moet je dan betalen. Je hoort tijdens het lopen dan ook de hele tijd geweerschoten. Wij vonden het een beetje raar. Er zijn mensen door gegaan in dat gebied en er zijn verschrikkelijke dingen gebeurd, mede ook door gebruik van geweren. Beetje onpasselijk als je daar dan mee kan schieten. De tour werd afgesloten met kruipen door de tunnel. Knap van de mensen vroeger die daarin zaten. Het was heel donker, krap en bloedheet.

Vanavond gaan we onze laatste avond afsluiten met lekker Vietnamees eten en bier. Morgen vliegen we dan alweer naar huis. De tijd is echt gevlogen.

Vietnam is echt een aanrader voor iedereen. Het reizen door Vietnam is gemakkelijk, de landschappen zijn waanzinnig en de steden zijn leuk. Er is zoveel te zien en zoveel te doen. Het eten is heerlijk en de mensen zijn vriendelijk, geïnteresseerd en behulpzaam.

We hebben echt zoveel genoten. Alles wat we wilden hebben we gedaan en daarom hebben we nu ook het gevoel dat het zo goed is. Het reizen samen met Mayco was heel fijn. Zoals vaak gebeurd, zaten we ook nu overal op één lijn. Klinkt klef hè, haha. We zullen het hier gaan missen. Het was onvergetelijk!

Liefs, Anouk en Mayco