Indrukwekkend Bolivia

Vijf weken elkaar moeten missen was eigenlijk toch wel lang. Eenmaal aangekomen in Bogota keek ik er nog meer naar uit om Mayco weer terug te zien. Zondag voordat ik naar het vliegveld moest, aten Tommie en ik gezellig samen met nog twee Nederlanders. Afscheid van elkaar nemen was raar. Vijf weken intensief samen en dan opeens gedag moeten zeggen. In Minca hadden we een Nederlands meisje ontmoet die toevallig in hetzelfde vliegtuig als Tommie zat. Konden ze samen terug reizen naar Nederland en ik vond het wel een fijn idee dat hij niet alleen was.

La Paz is het hoogste vliegveld ter wereld en ligt op 4.000 meter hoogte. Eenmaal aangekomen voelde ik dit dan ook gelijk. Terwijl ik bij de bagageband zat te wachten op het vliegtuig van Mayco, kreeg ik lichte hoofdpijn en werd misselijk. De eerste verschijnselen van hoogteziekte. Even was ik tijdens het wachten bang dat ik verkeerd stond. Er waren maar twee bagagebanden en ik vond dat maar gek voor zo een grote stad als La Paz. Na vijf minuten begon de andere band te draaien en kon ik aan de gelabelde koffers zien dat ze uit Lima kwamen. Hij was geland! Nog geen twee minuten later zag ik het lachende gezicht van mijn lange Nederlander boven iedereen uitsteken. De stad La Paz zelf ligt op 3.600 meter. Terwijl we afdaalden met de taxi verdwenen de hoofdpijn en misselijkheid. Dat is namelijk het enige wat helpt tegen hoogteziekteverschijnselen, afdalen.

In La Paz kan je met kabelbanen een gedeelte van de stad over. Soort metro 2.0. Maandag liepen we op verkenning door de stad naar de kabelbaan. Onze benen wilden maar niet en zelfs met kleine heuveltjes hadden we moeite om op te lopen. Het leek wel alsof onze conditie weg was. Dit kwam ook door de hoogte en hieraan moesten onze lichamen wennen. Het uitzicht over de stad was prachtig. La Paz ligt midden in een dal omringt door witte bergtoppen. Mayco werd in de kabelbaan steeds stiller, witter en misselijker. We waren inmiddels op een hoogte van 4.100 meter. Hij had er zichtbaar last van. Toen eenmaal de kabelbaan weer afdaalde, ging het direct weer beter en kwam de kleur terug. Later werd ons verteld dat het bloed wat soms opeens uit ons neus liep ook kwam door de hoogte. Zo bizar.

La Paz maakte gelijk indruk. De mensen hier zien er weer zo anders uit dan in Ecuador en Colombia. De (oudere) vrouwen hebben bijna allemaal traditionele kleding aan. Lange rokken, hoedjes op het hoofd en twee lange zwarte vlechten in het haar. Met mooie gekleurde doeken die gebonden zijn op de ruggen dragen de vrouwen spullen en kinderen. Bolivia is het armste land van Zuid-Amerika en dit was ook zichtbaar. Een heel ander land dan Ecuador en Colombia.
Dinsdag liepen we mee met een free walking tour waarbij we de stad nog beter gingen bekijken. Beide vinden we dit heel leuk en interessant. Op een leuke manier krijg je uitleg over alle belangrijke gebouwen en plekjes van de stad en wordt verteld over de geschiedenis. Beter dan dit te lezen uit een boekje.

Voor woensdag hadden we het al helemaal bedacht. We gaan naar het Titicacameer. Een meer op 4.000 meter hoogte met mooie eilanden. In eerste instantie heel eenvoudig. We kwamen aan bij het busstation en vroegen aan het loket een buskaartje voor Copacabana. Hadden wij even geluk. De bus vertrok over vijf minuten en we werden gelijk door een mannetje naar de juiste bus gebracht. In de Lonely Planet hadden we gelezen dat de busreis heel mooi moest zijn. Dat was die ook. Alleen.. het duurde iets langer dan verwacht en ook het uitzicht klopte niet voor mijn gevoel. Ik zat een beetje door de Lonely Planet te bladeren en toen zag ik het.. We zaten niet in de bus naar Copacabana, maar richting Cochabamba.. Zeven uur van La Paz af en midden tussen de bergen. Oh oh.. Gelukkig één troost, de route was prachtig. Heel mooi tussen de bergen en we hebben bijna op een hoogte van 4.500 meter gereden. Later hoorden we dat Cochabamba het hart is van Bolivia en tevens van Zuid-Amerika. Uiteindelijk werd het 8,5 uur in de bus. In de Lonely Planet hadden we gelezen dat er niet zo heel veel te doen was in Cochabamba. We hebben daarom bij aankomst direct een busticket gekocht voor de nachtbus richting Sucre. Nachtbussen zijn goedkoop en hiermee win je veel tijd. Alleen dat moment als de plaats van bestemming wordt bereikt 's morgens in alle vroegte (dit keer 05:30), is altijd geen pretje. Met je suffe slaapkop stap je uit de bus en in plaats van uitgerust voelt het alsof je kan gaan beginnen aan een winterslaap. Probleem voor ons, doordat we de verkeerde bus hadden genomen, hadden we ook geen hostel gereserveerd in Sucre. Wel zo fijn als je 's morgens vroeg aan komt. Het werd een drama. We besparen jullie dit verhaal, maar we waren even heel chagrijnig. Uiteindelijk hadden we een hostel en konden we gelijk inchecken. Het was toen 07:30.

Sucre is de stad van de chocolade. Heel vervelend. We konden dan ook niet anders dan een hele reep chocolade samen op te eten. Woensdagmiddag werden we door iemand rondgeleid door de stad. Sucre is helemaal niet zo groot en middels deze rondleiding hadden we de stad eigenlijk alweer snel gezien. Tijdens de rondleiding proefde ik voor het eerst het drankje "chicha". Een alcoholisch drankje wat de Inca's vroeger dronken. In Colombia had ik hier al over gehoord, maar in Sucre voor het eerst gedronken. Het was best lekker! We vonden het stadje beide echt heel erg gezellig. Overal lekkere koffie- en eettentjes en restaurantjes. De sfeer in de stad voelde goed. 's Avonds werd er in een restaurantje een gratis salsales gegeven. Mayco voelde al wel aan dat dit samen helemaal niets ging worden, maar ik wilde toch heel erg graag en hij ging mee. Het werd uiteindelijk ook helemaal niets. Mayco die vroeger op stijldansen heeft gezeten kon de lerares moeiteloos nadoen en telde gemakkelijk mee op het ritme van de muziek. Toen we samen moesten dansen probeerde hij nog: Nouk, je moet naar het ritme luisteren. Probleem, ik hoorde helemaal niets en ik lach half slap van de slappe lach in zijn armen. We hebben in ieder geval hard gelachen die avond.

In de buurt van Sucre zijn dinosaurus voetsporen gevonden. Daar gingen we donderdag naar kijken. Ik ben dan weer zo een figuur die zich 100 keer hardop loopt af te vragen dat het toch bijna onmogelijk is dat die beesten hebben bestaan. Zo lang geleden en opeens waren ze er niet meer.. Hoe dan..?
Dat levert tussen Mayco en mij altijd een heel grappig gesprek op. Mayco komt met feiten en ik blijf maar volhouden dat het toch wel heel lang geleden is en verbeelden we ons daardoor maar niet wat?Na een uitleg van een gids van het museum was ik toch wel overtuigd dat dinosaurussen daadwerkelijk hebben bestaan. Interessant verhaal had hij wel. Zo bijzonder ook die voetsporen! Ik vind dat nog steeds ongelooflijk. Zo ontzettend lang geleden en het heeft letterlijk zijn sporen achter gelaten.
Die middag hebben we een wandeltocht gemaakt naar een waterval. Het was een mooie wandelroute, maar eenmaal aangekomen was de waterval door droogte opgedroogd en drupte er twee drupjes van de rots af. Goed verhaal!

Zaterdag zijn we op ons gemakje naar Potosi gereisd. Potosi is koud. Maar dan ook echt koud. We kwamen aan en op dat moment was het heel erg mistig en stoffig. Stof overal! Potosi staat bekent om zijn mijnen met hierin zilver en mineralen. Vroeger in de koloniale tijd was Potosi een van de belangrijkste steden. Bijna al het zilver in de wereld kwam uit Potosi. Alle mannen in Potosi werken in de mijnen en zonder deze werkgelegenheid wordt het een spookstad. Tegenwoordig wordt er veel minder zilver gevonden dan vroeger. De dorpelingen hebben dan ook geen idee hoelang de mijnen nog open (kunnen) blijven.
Zondag zijn we met een ex-mijnwerker een van de mijnen in gegaan. Helaas voor ons werken er op zondag geen mijnwerkers en was er geen bedrijvigheid. Dit maakte de tour niet minder indrukwekkend. We waren met nog een Nederlander. Hij vroeg ons of we over de gevaren hadden gelezen. Gevaren? Uhm, nee, moest dat? Mayco ontkende ook wijs. Die dag daarvoor had Mayco onze gegevens op een formulier moeten invullen en deze had ik daarna blind ondertekend. Naderhand vertelde Mayco me dat hij expres niets over de begeleide tekst op het formulier had gezegd. Hierin stond namelijk duidelijk dat de mijn geen toeristische attractie was en zeker niet zonder gevaren. De gids zou ons zo goed mogelijk begeleiden, maar onze veiligheid kon niet gegarandeerd worden. Beter dat ik dat formulier niet had gelezen! Alleen door die Nederlander werd ik wel een beetje zenuwachtig. Voordat we de mijn in gingen stopten we bij een "miners market". Hier kon je cadeautjes voor de mijnwerkers kopen zoals dynamiet, sigaretten en zowat pure alcohol. Toen de gids met die dynamiet staaf stond te zwaaien dacht ik wel even: vriend, kijk je even uit?! Mayco en ik hebben twee dynamiet staven voor de mijnwerkers gekocht. Ik was diep onder de indruk eenmaal lopend in de mijn. Het was zeker niet zo een geromantiseerde mijn zoals in films. Zo eentje met mooie karretjes en liften. Nee, dit was zeker anders. Het eerste stuk was goed te doen. Je kon goed lopen en de hoeveelheid stof viel mee. Vervolgens leidde de gids ons naar een werkplek waar doordeweeks gewerkt werd. Deze werkplek bereiken was veel minder goed te doen. Ik heb wel een klein beetje gevloekt en was ook wel een beetje bang. Op handen en knieën over de stenen en door het stof kruipen, maakt me niet zoveel uit. Ditzelfde geldt voor hele kleine ruimtes. Alleen.. lopen op een houten balkje met een gat van 40 meter diepte onder me, vind ik iets minder om te lachen. Net zoals een houten trap waarvan een trede ontbreekt. Voor mij is dat dan dus best een grote stap naar beneden. Doodeng. De gids kon goed Engels en hoe verder in de mijn, hoe meer vragen we hem stelden. Hij had zelf in de mijn gewerkt en wist zoveel. Onze vragen beantwoorde hij geduldig terwijl hij rustig door zat te kauwen op coca bladeren. Kauwen op deze bladeren is normaal voor de mijnwerkers en gidsen. Het brengt je in een soort trance en hierdoor wordt je verdooft. Je voelt onder andere de pijntjes niet meer. De werkplek van één mijnwerker is een hele kleine smalle ruimte. We knielden er neer en vonden van alles. Stenen met verschillende mineralen en met zilver er op. Als souvenir heeft de gids ons ieder een steen gegeven. Ik heb er eentje met zilver. Bijzonder als je bedenkt dat mijn gekregen armbandje van oma van zilver is. Hoe ze dat dan weer maken.. Ik vond het zo een indrukwekkende ervaring. Ongelooflijk dat er dagelijks rond de 15.000 mannen in de mijnen werken. Het afgelopen jaar zijn er 50 mannen in de mijn gestorven door giftige gassen, het instorten van puin en door dynamiet. Vroeger waren dit er veel meer..

Zondagavond poging twee naar Copacabana. En dit werd een pittige. Dertien uur in de bus. De reis ging vlot en eenmaal aangekomen voelden we ons zowaar niet gebroken. Maandag hebben we mutsen en sjaals geshopt. De meeste plekken in Bolivia zijn koud en dan vooral 's avonds. De zoutvlakten schijnen echt het toppunt te zijn ('s nachts -20). Natuurlijk hebben we in Nederland niet over deze kledingstukken nagedacht om mee te nemen. De volgende dag hadden we onze sjaals direct nodig. Heel vroeg namen we de boot naar "Isla del Sol" en "Isla de la Luna". Volgens de Inca's zijn op dit eiland de zon en de maan geboren. Het was koud, maar het uitzicht was erg mooi. Op beide eilanden kon je in de verte de besneeuwde toppen van de Andes zien. Ons eerste plan was om ons af te laten afzetten aan de noord-kant van het eiland Isla del Sol. Vanaf daar zouden we naar de zuid-kant lopen en overnachten. Helaas voor ons hadden twee dorpen een conflict met elkaar en daardoor was er besloten dat er geen toeristen meer op de noord-kant werden afgezet. Hierdoor hadden we besloten er maar een dag tripje van te maken en 's avonds terug te reizen naar La Paz.

Woensdag hebben we de "death road" gereden. Dit was heel erg mooi en gaaf! Vanaf 4.700 meter daalden we met een mountainbike 64 km af tot 1.700 meter. De eerste 22 km was op de "nieuwe" geasfalteerde weg. Goed te doen. Daarna kwamen we aan bij de echte dead road. Niet geasfalteerd, stenen en haarscherpe bochten. Ik snap wel dat dit vroeger een dead road was. Als je als bestuurder even roekeloos rijdt, val je gemakkelijk 60 meter de diepte in. Onze gids was goed, sprak goed Engels en vertelde ons telkens waar we het aankomende stuk op moesten letten. Mayco kende geen enkele angst en reed voorop in de groep, direct achter de gids aan. En die was erg ervaren en reed hard. Ik vond het erg knap van hem! Mayco vond het ook helemaal gaaf en had het naar zijn zin. Ikzelf reed iets minder hard. Na vijf minuten was er al iemand uit onze groep gevallen en haar twee voortanden lagen ergens in de afgrond. Dat wilde ik dus echt niet! Ik hoopte heel erg dat Mayco niet viel, want hem dan zo naar aan te treffen leek me ook een nachtmerrie. We hebben het eindpunt gehaald, zonder te vallen en alleen maar te genieten. De uitzichten waren ontzettend mooi. Na afloop zijn we ziplined de vallei over gegaan. Super leuk ook!

Nu zijn we in het kleine plaatsje Coroico. Eventjes een dagje rust. Het uitzicht uit ons hotel is prachtig en nog beter als je daarbij in het zwembad ligt. Jammer alleen van de regen en de bewolking.. Morgenavond nemen we de nachtbus naar Uyuni en vanaf daar gaan we drie dagen reizen over de zoutvlakten. Zin in! Vanaf de zoutvlakten steken we door naar Chili. Het laatste land (alweer)!

Liefs Mayco & Anouk