Een reis van uitersten

Misschien hadden we het beste van Bolivia wel voor het laatst bewaard: de zoutvlakten bij Uyuni. Met een driedaagse trip konden we vanaf hier ook gemakkelijk door reizen naar San Pedro de Atacama in Chili. Vanuit La Paz gingen we 's avonds laat weer met een nachtbus onderweg. De bus werd gedurende de reis steeds kouder. Voor het eerst werden er ook dekens in de bus uitgedeeld. Ik was te slaperig en daardoor kon ik alleen maar bedenken hoe aardig ik het vond in plaats van te bedenken dat het steeds kouder zou worden. Eenmaal aangekomen waren de ramen van de bus goed bevroren en stond er een laag ijs op de ruiten. 06:30 's morgens. Geen zon. Help, ik wil de bus niet uit.. Eenmaal buiten werden we direct bestormd door mensen van touroperators. We waren moe, hadden het koud en hadden geen zin in een urenlange onderhandeling met de mannen en vrouwen voor ons. Één man sprak goed Engels en wist ons snel over te halen om met hem mee te lopen naar zijn kantoortje waar een kachel stond. Zijn informatie was eigenlijk overbodig. Van vele reizigers hadden we al gehoord wat ons te wachten stond en op internet was ook genoeg over de tour te vinden. De prijs voor de tour was bijzonder goedkoop, de chauffeur Spaans (scheelt de helft qua prijs) en we zouden worden afgezet in Chili. Mooi! Ik vroeg nog aan de man of ik een slaapzak kon huren voor de aankomende twee nachten. Volgens hem was dit absoluut niet nodig en waren er genoeg dekens. Het was waarschijnlijk de moeheid dat ik hem geloofde, maar ik wist eigenlijk wel beter. Van zoveel mensen had ik gehoord dat je echt een slaapzak nodig had voor de nachten. Internet bevestigde dit ook. We waren het plaatsje nog niet uit, of ik had al spijt dat ik niet had doorgezet. Ik liet Mayco alvast weten dat hij zich kon voorbereiden op een extra nacht-taak: mij warm houden.

De touroperators zijn zich bewust van de vaak geringe tijd van backpackers en het feit dat er dagelijks nachtbussen vanuit La Paz aankomen. Vanaf de nachtbus rolden we daarom eigenlijk gelijk door. Stop nummer 1 was een treinkerkhof. Volgens Mayco maar een hoopje oud ijzer. En dat was het. Niet heel interessant. Daarna stopten we aan de rand van de zoutvlakten bij een marktje. Hier hebben we even handschoenen gekocht. Die ontbraken nog in onze collectie van mutsen en sjaals. De gids liet ons de kamer zien waar we die nacht zouden slapen. Heel gaaf, we sliepen in een zouthotel. Alles was van zout. De bedden, de stoelen, de tafels, de muren, alles. Eenmaal in de kamer vroeg de gids me of ik de kamer goed vond. Ik knikte ja, maar in mijn hoofd schreeuwde alles luid en duidelijk "nee". Dit zag er zo koud uit. Gelukkig was stond er een tweepersoonsbed. Ook konden we extra dekens krijgen als we dit wilden. Ik inspecteerde gelijk de ramen of er wel dubbelglas in zat en direct daarna vertelde ik Mayco dat ik die nacht dood zou vriezen.
Na de locale markt gingen we eindelijk naar de zoutvlakten. Wauw, wat gaaf. Onbeschrijfelijk mooi. Overal waar je keek zag je witte oppervlakten. Zoals iedere toerist hebben we hier oneindig veel grappige foto's gemaakt. Daarnaast hebben we oprecht genoten van het mooie uitzicht. Heel gaaf!

We zaten samen in een groep met een ouder Colombiaans stel, één Boliviaans meisje en één Boliviaanse jongen. Zij konden geen Engels. Wij geen Spaans. Toch lukte het ons om een gesprek te voeren met elkaar. Het Boliviaanse meisje kon een klein beetje Engels en kon zo de belangrijkste dingen voor ons vertalen. Daarnaast begrepen we ze redelijk als ze rustig tegen ons praatten. Despacito! Ontzettend leuk en dit maakte het ook gezellig. Na een gezellig etentje, moesten we dan echt gaan slapen. Mayco heeft me ontzettend uitgelachen, want ik lag aanvankelijk met muts en al in bed. Uiteindelijk heb ik, onder lichtelijke dwang, kleren uitgetrokken en het viel mee met de kou. Zoals Mayco al een half uur lang beweerde. De nacht was uiteindelijk prima.

Dag 2 van de tour. Heel langdradig kan ik hier niet over zijn. Het was oprecht te mooi. Ik denk bijna wel het mooiste wat ik ooit heb gezien. We verlieten de zoutvlakten en we reden verder naar het zuiden van Bolivia. Met een 4x4 reden we over de onverharde wegen van de woestijn, omringt door bergen en vulkanen. Wauw, wauw, wauw. Vulkanen.. ik vind dit zo ontzettend mooi. Met name de stratovulkanen. Ik kan er wel naar blijven kijken. Dat kon gelukkig dus ook de hele dag. Waar je ook bleef kijken, ze waren er. Magisch. De lunchplek was aan de rand van aan een stratovulkaan. Hiervoor was een groot meer waarin flamingo's in stonden te eten. Ontzettend mooi plaatje.
Nacht 2 stond in de tour bekend als de ergste nacht. Dat was het. Het gebouwtje waarin we moesten slapen was ontzettend primitief. Niets mis mee. Alleen dit hield onder andere in dat er niets was wat ook maar leek op een verwarming. Waar daarnaast al dat water vandaan kwam, geen idee, maar er liep water door de gangen. De kamers waren ingericht met eenpersoonsbedden en geen extra dekens. Wat een ellende. Ik was lichtelijk chagrijnig. Ik was al verkleed als een sneeuwpop en nog steeds had ik het ontzettend koud. Die nacht hebben Mayco en ik samen in een mini bedje geslapen. Hierdoor hadden we de dekens van mijn bed erbij en konden we elkaar warm houden. Alsnog heb ik geen oog dicht gedaan. Ik dacht alleen maar, dit is koud! Al was het niet koud. Ondertussen liep iemand uitgebreid diep te slapen in mijn oor. Die had het al helemaal niet koud.
Gelukkig was de nacht kort, want om 04:00 moesten we al opstaan om naar de geisers te vertrekken. Onderweg naar de geisers was de gehele auto druk aan kauwen op coca bladeren. De geisers lagen op 5.000 meter hoogte en coca bladeren (kunnen) helpen tegen hoogteziekte. Multifunctioneel die bladeren. Weer kwamen we aan in een indrukwekkende omgeving. Rechts van ons de geisers en rechts de krater van een vulkaan. Wauw.

Maandagochtend om 10 uur staken we de grens over naar Chili. Zo een mooie grensovergang had ik nog nooit gezien. We waren overal omringt door vulkanen. Prachtig. Chili is duidelijk rijker dan Bolivia. De zandweg ging direct over in een goede geasfalteerde weg. Niet veel later kwamen we aan in San Pedro de Atacama. Een plaatsje gelegen in de droogste woestijn van de wereld. Die zon! Heerlijk! We hebben eigenlijk vrij weinig uitgevoerd in San Pedro. Het stadje is erg klein en je kan er eigenlijk alleen maar eten en tourtjes boeken. Niet onbelangrijk. Chili staat bekend om zijn... wijn! Na zeven weken dit te hebben gemist liep het water me in de mond bij het zien van een glas witte wijn. Natuurlijk moesten wij direct deze Chileense specialiteit proeven. Zonnetje erbij. Op voorhand al een geslaagde missie.

Dinsdag hebben we de hele dag van de zon genoten en hebben we een wandeling gemaakt. De omgeving was wederom te mooi. Vervolgens heb ik mijn korte broek diep weggestopt in mijn backpack. Die zou ik de rest van de vakantie niet meer nodig hebben. Dinsdagavond verlieten we namelijk de woestijn en vlogen we naar Santiago, de hoofdstad. Terug in de drukte. Santiago is modern, er is genoeg te doen en we voelden ons er thuis. Woensdag hebben we door middel van een free walking tour de stad verkend. De tour eindigende op het "cementerio". Ik was een even vergeten wat dit woord betekende, maar voordat ik het wist stond ik op een begraafplaats van wel 16 voetbalvelden groot. Eerder was me al wel opgevallen dat de begraafplaatsen in Bolivia en Chili iets anders eruit zien dan wij zijn gewend in Nederland. Maar om er opeens midden in te staan, was wel wat anders. De armere mensen liggen opgestapeld, rijen lang achter elkaar. Het lijkt soms net een flatgebouw. Rijkere families laten zo een beetje hele huizen bouwen. Indrukwekkend. De gids vertelde dat deze begraafplaats een ontmoetingsplek is voor vele mensen. Zelfs eerste dates worden meegenomen naar de begraafplaats. In Nederland zouden wij hier vriendelijk voor bedanken om vervolgens keihard weg te rennen. Na de begraafplaats zijn we met twee Brazilianen verder door de stad gelopen en hebben we het locale bier geproefd. Die avond gingen we op tijd slapen, want donderdag gingen we skiën!

Hoe gaaf. Van de woestijn door naar de sneeuw. Ik had zoveel zin om te skiën. Mayco was afgelopen december mee geweest naar Bottrop. Het was de eerste keer dat hij op ski's stond. Mayco is erg sportief, pakt alle sporten in mijn ogen snel op, dus dat skiën in de echte sneeuw moest ook wel goed komen. Ik zou Mayco wel even die berg af helpen. Dat ik twee jaar geleden nog leerde skiën, vergat ik voor het gemak even. We konden dit. Mayco vond de eerste lift omhoog al helemaal leuk. Beide zaten we te genieten van het uitzicht en waren we enthousiast. We zouden beginnen met een blauwe piste. Eenmaal aangekomen leek het er sterk op dat wij ons verkeken hadden, of dat de bordjes onjuist waren geplaatst. Mijn hemel. Dit was geen blauwe piste! De hellingen liepen stijl naar beneden met dikke ijsplakkaten erop. Mayco stond erg ongelukkig te kijken. Terecht. Zo leuk vond ik het op dat moment ook even niet en ik had medelijden met Mayco. Hoe langer ik ook op die berg stond, hoe enger ik het vond. Het is ons uiteindelijk gelukt. We zijn beneden gekomen. Mayco besloot toch maar te willen beginnen met de groene piste. Dat snapte ik wel. Aan de andere kant van de berg waren de pistes veel beter. Lachend gingen we de groene pistes af en soms namen we ook een blauwe. Mayco pakte het, zoals verwacht, snel op. Nadat de groene pistes goed lukten, zijn we telkens van de blauwe afgegaan. Deze blauwe pistes waren veel beter en leuker dan de eerste. Weer ging Mayco er super goed vanaf. We zijn ook van een hele mooie rode piste af geskied. Ik vond hem super leuk. Mayco ook, maar hij vond hem toch ook een beetje spannend. Ik moest stiekem wel even lachen toen hij viel. Hoe vaak ik niet keihard onderuit ben gegaan. Het was echt een hele leuke dag!
Na het skiën zijn we gaan "après skiën". Niet zoals in Oostenrijk, maar in het uitgaansleven van Santiago. Wij deden net of de reggaeton muziek de slechte après ski hitjes waren. Bijna hetzelfde. We waren een beetje verdwaald leek wel. In Santiago zou je denken dat je met meer toeristen in een club staat. Wij waren de enige. Hierdoor waren wij een attractie en zij waren dit voor ons. Later bleek dat we in de uitgaansstraat van alle locals waren beland.

Vrijdag hebben we de bus genomen naar Valparaiso. Een heel leuk stadje vlakbij Santiago gelegen aan de kust. Het stadje staat vol met prachtige street art kunstwerken, lekkere restaurantjes en is echt veel rustiger vergeleken met Santiago. We hebben hier niet zoveel gedaan. Na een free walking tour, lekker eten en drinken en verder het stadje verkennen, hadden we het op zaterdag wel weer gezien. 's Avonds kwamen we weer terug aan in Santiago waar we vervolgens weer uit zijn geweest. Zondag hebben we de hele dag niet zoveel uitgevoerd. We hadden geen zin om iets te ondernemen. Eventjes een dag rust en niets zien.

En dan zondagavond de laatste bestemming van deze negen weken: Pucon. 650 km ten zuiden van Santiago. Gelegen in het "Lake District". Ik wilde hier heel graag naar toe reizen. De omgeving leek me prachtig en vanaf Pucon kan je de meest actieve vulkaan van Zuid-Amerika zien; the Villarrica vulcano. Recent nog uitgebarsten op 3 maart 2015. Deze vulkaan kan je beklimmen tot aan de top. Als je gelukt hebt kan je in de krater de lava zien borrelen. Hoe gaaf! Op dit moment is het door de winter erg wisselvallig in Pucon. We hoorden dat het dinsdag misschien mogelijk was om de vulkaan te beklimmen. Bij slechte weercondities gaat het namelijk niet door. Het leek me zo ontzettend gaaf om bovenaan de top te staan en in de krater te kijken. Maandag hoorden we helaas bij aankomst dat we dinsdag de vulkaan niet konden beklimmen. Woensdag was dit misschien wel mogelijk in verband met betere weervoorspellingen. Voor woensdag hadden we alleen al een reservering gemaakt om met Husky's op pad te gaan. We wilden de gok niet nemen dat de beklimming woensdag wederom niet door zou gaan. De Husky's leek ons namelijk ook heel erg gaaf. Ik baalde echt ontzettend, maar wel de beste optie. Doordat we de vulkaan dinsdag niet konden beklimmen, zijn we dinsdag naar een nationaal park geweest. We hebben in het nationaal park een wandelroute gelopen waar in de zomermaanden 3,5 uur voor staat. Wij hebben er 6,5 uur over gedaan. De route liep dwars door de bossen en ik denk dat er ook ergens een pad was. Dit pad hebben wij nauwelijks gezien, want er lag ontzettend veel sneeuw. Hoe hoger we kwamen, hoe meer we door de sneeuw moesten lopen. Steeds beter moesten we uitkijken of we onze voeten wel goed neer konden zetten, want anders zakten we tot onze enkels weg. De route werd steeds minder goed te doen. We waren 500 meter verwijderd van het grootste meer, maar daar konden we niet meer komen. Zonder sneeuwschoenen was het onmogelijk. Het was een ontzettend mooi park met mooie meren. We hebben wel hardop gelachen. Zo vieren wij dit jaar zomervakantie, in de sneeuw. Weer een keer wat anders.

Woensdag was echt echt echt ontzettend gaaf. Sleeën met Husky's! Een beetje suffig zaten we om 07:45 al in de bus richting Villarrica. Vroeg opstaan blijft een zwak punt. We hadden erg veel geluk met het weer. Stralend blauwe lucht en heel helder. Met een sneeuwscooter werden we naar de honden gebracht. In de winter blijven ze boven op de berg, in de sneeuw. De omgeving was zo mooi. De Husky Farm lag aan de voet van de vulkaan Villarrica. We zagen zelfs het pad waar de lava over stroomt als de vulkaan uitbarst. Eenmaal aangekomen keken 51 veel te schattige hondenoogjes ons aan. Ik was natuurlijk gelijk verliefd op alle honden. Wat een mooie en lieve beesten. We kregen een uitleg over hoe we moesten sleeën. Beide vonden we het best wel spannend. Je kan niet even rustig oefenen of iets dergelijks van te voren. De voorste hond is de leider en als je wilt stoppen of juist rennen, dan kan je de naam van de leider roepen, een commando erachteraan schreeuwen en die luistert dan (dat hoop je althans). Mijn leidster heette Luna. Vrouwen aan de top natuurlijk! Het was fantastisch. Toen de honden doorhadden dat ze mochten rennen, stonden ze te springen en te blaffen in hun tuigjes. En daar gingen we dan! Het ging veel minder hard dan verwacht. Als je een heuvel op moet, dan moet je soms ook even mee rennen, want anders redden ze het niet. Het eerste stuk was in het bos. Dit was een uitdaging. Die honden nemen de bochten kort en als daar dan net een boom staat.. Mayco en ik zijn twee keer gevallen, omdat we een boom niet meer konden ontwijken. Je verliest dan je evenwicht en je valt met slee en al om. Zodra je die slee weer recht zet, dan gaan die honden alweer. Dat was dus opschieten en hopen dat je in een keer recht op de slee sprong. Beide zijn we drie keer gevallen en voelden we ons echt ontzettend lomp. Terwijl wij vonden dat we aan het stuntelen waren, vonden de gidsen juist dat we talent hadden. Sommige mensen schijnen het bos niet eens uit te komen. Daar konden wij ons dan weer niets bij voorstellen. Doordat we het snel oppikten, deden ze een extra groot rondje met ons. Het was zo ontzettend genieten. Sleeën langs de vulkaan waar ondertussen rook uit kwam, fantastische uitzichten en een paar van die enthousiaste honden voor je. Wat een dag!

En toen brak alweer de laatste dag aan.. Wat ging dat snel. Onze lichamen waren stijf en ook wel een beetje moe. In de buurt van Pucon heb je van die hele fijne hotsprings. Daar hebben we de hele middag ingezeten. Vanaf vanavond begint de terugreis. Eerst de nachtbus terug naar Santiago, door naar het vliegveld en dan afscheid van elkaar nemen. De reis terug naar Nederland moeten we alleen doen helaas. Afscheid nemen voor één dag is in ieder geval beter dan voor vijf weken.

Negen weken zijn omgevlogen. Dit heb ik zo graag gewild. Wat een reis. Met Tommie gestart in Ecuador om vervolgens samen door te reizen naar Colombia. Tommie werd door Mayco afgewisseld in Bolivia en we vliegen terug vanuit Chili. Een vakantie van uitersten. Gestart in de Amazone, door naar het Caribisch gebied, langs steden en dorpen verder naar het zuiden zakkend richting de woestijn om uiteindelijk uit te komen in de sneeuw. Het was alleen maar genieten. Het was meer dan goed.

Of all the books in the world, the best stories are found between the pages of a passport. For this year, this was mine!

Adios chicos!