Viva Colombia!

Maandagochtend 0520 op het vliegveld van Quito, Ecuador. We waren te moe. De hele dag hadden we namelijk al niet kunnen slapen. Dit kwam ten eerste doordat we de meest verschrikkelijke busrit ooit achter de rug hadden. De terugreis vanuit de Amazone naar Quito duurde ruim 7 uur. Het leek er sterk op dat de veren van de bus kapot waren, want we werden constant de hele bus doorgeschud. Soms kwamen we wel een paar centimeter los van onze stoelen. Drama en na zeven uur best pijnlijk. Tommie lukte het eventjes om in slaap te vallen, maar hij abrupt wakker gemaakt nadat we weer een meter door de lucht vlogen.
Rond 2300 kwamen we aan op het vliegveld van Quito en door alle geluidjes om ons heen, en misschien toch weer een klein beetje zenuwen, konden we niet slapen totdat het tijd was om in te checken voor onze vlucht naar Medellin. We hadden zoveel goede verhalen gehoord over Colombia, we hadden er echt zin in!
Eenmaal aangekomen op het vliegveld van Bogota werd ons gelijk duidelijk dat cocaïne hier een verleden heeft (en nog steeds) en uit alle macht geprobeerd wordt de smokkel van cocaïne tegen te gaan. We liepen de ene na de andere drugscontrole in. Daarbij heb ik nog nooit zoveel drugshonden bij elkaar zien rondlopen.
Rond 1230 waren we dan eindelijk in Medellin. In het hostel werden gelijk bedden geregeld toen we vertelden dat we zo ongeveer 30 uur al geen slaap meer hadden gehad. Fijn!

Medellin schijnt dé stad te zijn van Colombia. De stad met de meeste sfeer, vriendelijke mensen, goede restaurantjes en de beste uitgaansgelegenheden. Onze eerste indruk van Medellin was goed. Aan beide kanten van de stad loopt een kabelbaan die verbonden zijn aan het metronetwerk. We zijn naar beide kabelbanen toegegaan om vanuit hieruit over de stad heen te kijken. Het uitzicht was prachtig. De kabelbanen lopen over de sloppenwijken van Medellin, wat gelijk de andere kant van de stad weergeeft.
Tommie wilde heel graag naar het graf van Pablo Escobar. Na wat te hebben gezocht op internet hadden we snel gevonden waar hij, en zijn familie, ligt begraven. En daar stonden we dan! De begraafplaats was ontzettend groot. Een mooie steen zoals wij gewend zijn, zag je daar nauwelijks. Pablo Escobar, met al zijn ellende, had samen met zijn familie het grootste graf en lag het dichtsbij de kerk. Dit houdt in dat je dan het snelst in de hemel bent. Na de serie Narcos te hebben gezien hebben we wel een beeld gekregen van de man waarvan we nu naar de steen met zijn naam erop stonden te kijken. Bizar. Zelfs dat had hij nog voor zichzelf geregeld.
's Avonds zijn we met een groep uit het hostel gaan salsadansen. Werkelijk hilarisch. Tommie liep gelijk door naar de bar, ging zitten op een barkruk, bestelde bier en is daar niet meer weggaan. Ik werd gelijk door iemand aan mijn arm getrokken om te dansen. Ik kreeg zelf al de slappe lach van het idee hoe dit er uit moest zien voor iemand die toe keek. Toen de man met wie ik danste vervolgens zei dat ik me moest laten leiden door hem, was het feest compleet. Dat voelde heel onnatuurlijk! Onbewust liep ik telkens terug aan zijn arm te trekken. Het werd niets, maar wel heel leuk.

Woensdagmiddag liepen we mee met een "free walking tour" door het centrum van Medellin. De gids vertelde super veel dingen over de stad. Medellin was dertig jaar geleden de gevaarlijkste stad van de wereld. Op zijn hoogtepunt werd om de drie uur iemand vermoord. Het drugskartel van Medellin had de stad goed in zijn greep. De inwoners van Medellin praten daarnaast liever niet over Pablo Escobar. We mochten de gids alles over "the famous man" vragen zoals werd verzocht hem te noemen. Met de tour liepen we midden downtown Medellin. Echt overal om ons heen waren kleine leuke winkeltjes en enorm veel mensen. Het zag er heel gezellig uit! De gids liet ons ook de mindere kant zien. Zo stonden er bijvoorbeeld prostituees naast de kerk, omdat je in de kerk het snelst je handen kan wassen in onschuld en we sloten af op een plein waar de wietlucht ons tegemoet kwam en waar de verslaving zichtbaar was.
Net op tijd waren we klaar met de tour voor de voetbalwedstrijd. Van ons hostel hadden we gehoord dat er die vanavond een voetbalwedstrijd was en dat we dat eigenlijk wel mee moesten maken. We waren al bang dat we de wedstrijd niet gingen halen, maar we waren eerder klaar dan verwacht. Onwijs snel zijn we naar het stadion gegaan en hebben we daar op straat kaartjes gekocht. Het dubbele hebben we ervoor moeten betalen. Niet goed uit onderhandeld. We hadden kaartjes voor de noordzijde. Dit is het vak waarin de hooligans zitten. Wauw, dit was echt een belevenis. In Colombia draait het voetbal meer om 90 minuten lang springen en zingen en daarnaast wordt voetbal gekeken. Negentig minuten lang ging het maar door. Echt een onvergetelijke sfeer! We hebben eigenlijk minder naar het voetbal gekeken, maar meer naar al die mensen om ons heen die uit hun dak gingen. Zo gaaf!

Donderdag hebben we een dagtour gedaan naar Piedra del Penol een berg vlakbij het plaatsje Guatape. De weg er naar toe was heel mooi. Dwars door mooie landschappen. Onderweg stopten we nog ergens om te zwemmen in een meertje in nog steeds een prachtige omgeving. Vanuit de kant werden biertjes naar ons toegegooid. Het leven is mega goed. Genieten dit!
Nadat we vervolgens 700 trappen van de berg hadden beklommen was het uitzicht op de top van Piedra del Penol prachtig. Onderweg wel even de net iets te hoge trappen vervloekt die net iets te hoog waren voor de lengte van mijn benen. Het uitzicht maakte het wel weer goed. Het was prachtig!

Na de dagtour konden we eigenlijk vrijwel direct de nachtbus inrollen die ons in 13 uurtjes naar Cartagena zou brengen. Ik heb nog nooit zo een luxe nachtbus gezien. Hele fijne stoelen en veel ruimte. Dit was dus geen nachtje overleven, maar een nachtje echt slapen.
Cartagena ligt aan de Caribische kust. Bloedheet. Het stadje heeft een historisch centrum wat ons heel erg deed denken aan de gezellige stadjes in Zuid-Frankrijk. Zowel overdag als 's avonds zo gezellig met overal van die kleine winkeltjes en mensen. Beide waren we enthousiast over de stad. In deze stad hebben we ook weer een free walking tour gedaan. We begonnen enthousiast, maar eindigen als slakken die je bijna vooruit moest trekken. Door de hitte duidelijk tijd voor een siësta, of in ons geval: een duik in het zwembad van ons hostel. Heel relax!

We horen elke dag van mensen de meest fantastische verhalen over Colombia. Dingen die we echt moeten doen, of wat we moeten zien. Tommie wilde heel graag "the lost city tour" lopen. Een tocht van 4 dagen door de hitte en door de regen, heuvel op en heuvel af. Als snel hoorden we van mensen dat het onwijs gaaf is, maar dat je wel van lopen moet houden. Een dagje lopen door een stad, of door de natuur, is prima. Alleen vier dagen... Na mijn loopervaring vorig jaar in Myanmar zag ik de onweersbui  alweer boven me hangen. Nee, geen goed plan. We hadden dus eigenlijk vier dagen "over" in ons reisschema. Met een biertje aan de bar hebben we een reisplannetje gemaakt van wat we echt nog wilden zien en doen in Colombia. We hebben de vier dagen ingevuld met.... de San Andres eilanden! Heel gaaf! De vliegtickets waren niet zo duur en we hadden ook wel even wat strand verdiend. De San Andres liggen 800 km uit de kust van Colombia, naast Nicaragua, maar horen wel bij het land. Zondagochtend zouden we vliegen. Zin in! Heel even niets, alleen maar "drink met je billen bloot, melk uit een kokosnoot op het strand".

De San Andres eilanden zijn mooi. Zo een beetje alles wat je van een Caribisch eiland verwacht. Veel zon, helderblauw water en goede sfeer. Over het hele eiland heerst het Bob Marley thema. Allemaal heel relax. Maandag hadden we de hele dag een scootertje gehuurd. Hiermee konden we het hele eiland over en stoppen waar we maar wilden. Heel leuk! We hebben er een lekker rustig dagje van gemaakt. Helaas voor ons waren we wel goed verbrand. Ondertussen zijn we door het reizen duo penotti geworden. Je ziet precies waar onze kleren hebben gezeten. Ontzettend charmant. We hadden ons goed ingesmeerd met zonnebrand, maar 's avonds was toch een extra laag aftersun niet geheel onprettig. En daarna zul je net zien dat we gaan vervellen!
Dinsdag ben ik gaan duiken. Heel gaaf. Tommie kon helaas niet mee op de boot om te snorkelen. De zee was te diep en het water te ruig. Tommie heeft er een heel relax dagje van gemaakt in het hostel. Ik vond het duiken wel een heel klein beetje spannend. Ik duik alleen maar wanneer ik op vakantie ben en dan moet het ook nog eens mogelijk zijn. Niet vaak dus. Daarnaast hebben mijn oren vaak problemen met klaren. Gelukkig is Mayco altijd bij me en als ik dan weer druk loop te gebaren naar mijn oor, niet zoals de officiele tekens van het duiken, snapt hij wat ik bedoel en dat ik pijn heb. Helaas was Mayco er dit keer niet bij en was het maar te hopen dat mijn oren deden wat ze moesten doen, klaren. Het ging allemaal goed en wat was het weer leuk om te doen! Het eerste duikje was bij het koraal. Zo mooi het onderwaterleven. Het tweede duikje was het wrakduikje. Super gaaf! Had ik nog nooit gedaan. Het was echt heel leuk!

Morgenoctend vliegen we terug naar Cartagena en vanaf daar pakken we de bus gelijk door naar Minca. Schijnt ook mooi te zijn. We hebben er weer zin in. Nog steeds hebben we het onwijs naar ons zin. We zien veel en ontmoeten veel andere reizers waar we 's avonds gezellig mee eten en biertjes drinken. Nog zoveel te zien!

Liefs Tommie & Anouk