Viva Colombia II

Jaaaa woensdagochtend mochten we weer vliegen. Beide vinden we vliegen heel erg leuk en hier in Colombia is een uur voor vertrek aanwezig vroeg genoeg. Kost allemaal niet zoveel tijd. Hoe streng ze in Bogota zijn met haar controles, hoe makkelijk gaat het op de rest van de vliegvelden. Hele waterflessen gaan eenvoudig door de douane. De San Andres eilanden verlieten we zonder mijn oranje bankpas. Deze zat niet op zijn vaste plekje en ik vermoedde dat die ergens eruit was gevallen toen ik mijn paspoort wilde pakken uit mijn tasje. Geen paniek. In Medellin waren we een dagje op pad met een Amerikaan die vergeten was zijn bankpas uit de geldautomaat te halen. $ 3.300 weg.. Het kon dus veel erger. Gebeld naar de bank in Nederland, pas geblokkeerd en Mayco kon volgende week een nieuwe meenemen. Fijn!

Na de San Andres eilanden hadden we besloten te reizen naar Minca. Een klein schattig dorpje vlakbij de toeristische stad Santa Marta. We hadden gekozen voor Minca omdat dit dorpje iets hoger gelegen ligt en daarom wat koeler. Daarnaast waren we echt lelijk verbrand (lees: we konden de vellen op sommige plekken van onze lichamen trekken) en door de hoogte konden we de zon ontzien. De verkregen informatie was onjuist. Het was er alsnog bloedheet. Ons hostel lag letterlijk midden in "the middle of nowhere". Midden tussen de bossen. Wel heel tof en mooi. Toen ik ons slaapplekje zag dacht ik wel even van gaan we weer.. Het was eenzelfde soort huisje waarin we hebben geslapen in de Amazone in Ecuador. Hallo kakkerlakken! Gelukkig viel het erg mee en heb ik er geen gezien. We sliepen vlakbij de rivier en 's nachts hoorde je de rivier goed stromen samen met alle geluiden van het bos. Dan weet je wel dat je echt in de natuur bent.

Donderdag was ik heel even in de hemel. We zijn naar een cacaoplantage geweest en gezien hoe chocolade wordt gemaakt. Zo maken ze mijn Tony Chocolonely dus! Aan het einde van de rondleiding kregen we een chocolademasker op, om letterlijk je mond bij af te likken, waardoor onze gezichten weer voelde als een baby.
's Middags hadden we gezellig met nog twee Nederlanders bedacht om naar het view point te lopen waar we uit konden kijken over Santa Marta, de zee en de zonsondergang konden zien. We dachten dat het een makkelijke route zou zijn over een gangbare weg. Helaas. Het was 40 minuten stijl omhoog lopen op een "pad" wat nauwelijks te zien was door alle bomen en planten die te dichtbegroeid langs het pad groeiden. Ploegen door de jungle dus. Ik dacht alleen maar: niet denken aan al die beesten die in die planten kunnen zitten! Ontzettende held. Wat een ontzettende hel was die klim. Eenmaal boven leek het net alsof we een douche hadden genomen. We waren kletsnat van het zweet. Maar, het uitzicht was prachtig! Na de zonsondergang konden we in het donker en met lampjes terug. We hebben wat af gevloekt en elkaar heel hard uitgelachen als een van ons weer dreigde uit te glijden. Nadat we terug kwamen in het hostel hebben we onze kleren op de grond gegooid en zijn we met ondergoed en al het zwembad in gedoken. Heerlijk! Om naar onze bedden te komen moesten we alleen wel weer even langs het restaurant lopen waar iedereen op dat moment zat te eten.. De volgende morgen onder de douche constateerde ik dat mijn onderbenen eruit zagen alsof er een compleet slagveld had plaats gevonden. Een herinnering aan de bosjes van die avond ervoor.

De volgende dag vertrokken we weer verder naar Palomino. Weer een schattig dorpje, maar dit keer aan het strand. Zaterdag zijn we gaan tuben over de rivier. De klim naar boven was weer niet te doen en hijgend kwamen we aan bij de rivier waar we zo snel mogelijk de banden in gooien om af te koelen. Daarna was het twee uur relax dobberen, van de omgeving genieten en af en toe een bosje knuffelen. De rivier monde uit in de zee. Aan het einde van de rit zagen we hoe de zoete rivier mengde met de zoute zee. Ook weleens leuk om te zien!
Zaterdagmiddag gingen we door naar een hostel vlakbij Tayrona National Park. Weer een leuk hostel aan de zee. De volgende dag zouden we binnen 10 minuten bij de ingang van het park zijn. Die avond toen ik net lekker wilde gaan slapen sprong er een kakkerlak op mijn klamboe. Gadver. Ik heb mijn bed snel opnieuw geïnspecteerd of ik echt de klamboe wel overal onder het matras had gestopt, omgedraaid en in slaap gevallen. Ik word hier nog een kakkerlakken pro!

Zondagmorgen zaten we al vroeg klaar voor het ontbijt. Beide zagen we, nog niet helemaal wakker, een klein beetje op voor deze dag. Weer een hele dag lopen door de jungle met een luchtvochtigheid waarvan je in stilstaande houding al staat te zweten. Daarbij waren we een klein beetje bang dat we het niet zo bijzonder zouden vinden. We hadden de jungle al gezien net zoals mooie stranden. Verwend klinkt dit hé? Wij vonden in ieder geval van wel. Rond 09:30 begonnen we aan de tocht. Ja, het was ontzettend warm. Maar.. het was het zeker waard. We werden zeker niet teleurgesteld tijdens het lopen en de uitzichten waarmee we werden beloond waren prachtig. Het was weer genieten! Zo mooi om te lopen door de jungle wat afgewisseld werd door strand met naast je de golven van de zee. Met een lach op onze gezichten hebben we genoten van de uitzichten en mooie stranden. 's Avonds hebben we ons vochtpeil snel aangevuld met wat extra biertjes.
We hadden in Minca besloten om na Tayrona National Park te vliegen naar Salento. Dit plaatste ligt zuidelijker in Colombia, onder Bogota en Medellin. Hier zou het, dan eindelijk ook echt, wat minder warm zijn. Onze "zomer"-kleren stonken echt verschrikkelijk. Tijd om waszakken te maken en om tassen opnieuw in te pakken. En wat vond ik daar.. mijn oranje bankpas! Oeps..

Dinsdagmiddag kwamen we aan in Salento. Terwijl we met onze tassen op onze ruggen naar ons hostel liepen, zagen we al wat van de omgeving. Wauw, super mooi! Weer zo anders dan het Caribisch gebied, maar ook weer prachtig. Het gebied rondom Salento staat bekend om zijn vele koffieplantages en hoge (maar dan ook echt) palmbomen. Overdag schijnt de zon heerlijk en 's avonds koelt het zover af dat lange broeken en truien aangetrokken moeten worden. Zo fijn! We waren de hele nacht zweten in bed wel een klein beetje zat.
In Salento kan je met een paard een mooie tocht maken. Deze tocht gaat langs een koffieplantage en langs een waterval. Het leek ons heel erg leuk om met een paard de omgeving in te gaan. Woensdagochtend stonden er voor beide twee paarden voor ons klaar. Zo leuk! Ik vind paarden echt onwijs mooie dieren en ik had veel zin om er weer eens op te rijden. Ik zat net op mijn paard en toen gebeurde het.. De kont van het paard van Tommie stond naast het hoofd van mijn paard. Tommie gooide zijn been over het zadel van zijn paard, maar kwam daarbij vlak over het hoofd van mijn paard. Mijn paard schrok, bokte, wilde draaien, kon de draai niet maken (want het paard van Tommie stond in de weg), zijn achterste benen gleden uit en het viel.. Met mij erop.. Dit was zo ontzettend schrikken en vervolgens was ik zo bang. Gelukkig mankeerde het paard en ik niet zoveel. Mijn hand was alleen kapot. Onze gids hielp me gelijk weer op het paard en ik moest dit ook zo snel mogelijk doen van mezelf om die angst kwijt te raken. Een pretje was het niet en een uur lang stond het huilen me nader dan het lachen. Ondertussen deed de gids allerlei versierpogingen en stond me verliefd aan te staren. Ik dacht alleen maar, laat me met rust man. Hier heb ik nu even helemaal geen zin in, ik ben net met paard en al gevallen. Na een uur stopten wij voor een rondleiding bij een koffieplantage. Heel even van het paard af en met iets anders bezig zijn. De rondleiding was heel leuk. Leuk om te zien waar onze koffie vandaan komt en hoe dit wordt gemaakt. Na de rondleiding gingen we weer verder met het paard richting een waterval. Vanaf dat moment was ik nog eventjes vijf minuten bang, maar daarna verdween deze angst. Paardrijden is leuk en het plezier was terug. Tommie was ondertussen ook al gewend aan zijn paard en we genoten volop van de mooie omgeving. We waren zo blij dat we tijd hadden gemaakt voor Salento. Uiteindelijk was het een van de leukste dingen die we hebben gedaan. Zo gaaf om samen met een paard de natuur in te gaan. Op het einde zijn we waar we konden met de paarden in galop gegaan. Heel leuk! We voelden het na een paar uur al, maar nadat we weer terug waren konden we niet meer lopen. Onze benen deden pijn! Dit werd een goede spierpijn.. En dat werd het. Lopen was de volgende dag wat moeilijk.

Donderdag zijn we naar de Cocora Valley gegaan. Dit gebied staat bekend om zijn hoge palmbomen. In dit gebied kan je een hike doen van totaal 5 uur. Deze hebben we heel even overgeslagen. De afgelopen dagen hadden we al best veel gelopen en daarbij konden we amper lopen van de spierpjin. We vonden het wel heel even best en wilden gelijk naar de palmbomen lopen. Natuurlijk werd ons verkeerd de weg gewezen, waardoor we weer een half uur terug de berg op moesten lopen. Vervolgens na nog een uur sjokken kwamen we aan bij de palmbomen. De omgeving was wederom super mooi. Mooie heuvels, de palmbomen en overal groen. Zulke uitzichten vervelen nooit.

Donderdagnacht namen we de nachtbus naar Bogota. Onze laatste stop in Colombia. Voor Bogota hadden we niet zoveel gepland. Eigenlijk waren we redelijk kapot van elke dag reizen of dingen doen. Vrijdag hebben we de hele dag in bed gelegen. Chill zo een dagje. Zaterdag hebben we een graffiti tour gedaan door de down town Bogota. Heel leuk en de street art hier is erg indrukwekkend. Onze laatste avond samen hebben we met een groep uit het hostel afgesloten in een hele bekende bar in Bogota. Vandaag gaan we naar een view point boven op een berg zodat we over de hele stad uit kunnen kijken.

En dat was het dan. Dat was Colombia in drie weken. Veel te kort om door dit mooie land te reizen. Het is zo groot en er is zoveel te zien. In drie weken tijd hebben we echt onwijs veel gezien en gedaan. Tommie gaat nu helaas weer naar huis. Hij start deze week met zijn eerste echte baan! We hebben genoten samen!

Op dit moment zit Mayco in het vliegtuig naar Lima. We landen vannacht 40 minuten na elkaar in La Paz, Bolivia. Op het vliegveld zien we elkaar gelukkig dus al. In zijn backpack heeft hij thermosondergoed voor me meegenomen. Bogota is koud, maar La Paz is nog veel kouder. Ik heb heel veel zin om hem weer te zien en samen vier weken Bolivia en Noord-Chili te reizen!

Liefs Tommie en Anouk