The Easy Rider

Wauw, onbeschrijfelijk. Dat zịn eigenlijk wel de woorden die passen bij de afgelopen drie dagen. Rijden op de motor samen met een easy rider was echt het gaafste wat we in Vietnam hebben gedaan. Onvergetelijk.

Zondag, 27 juli, hadden we om negen uur in de morgen met Kun afgesproken. De man die ons mee zou nemen de bergen van Vietnam in. Drie dagen lang. Voordat Kun in ons hotel was, waren Mayco en ik nog wat gestressed bezig met onze vliegtickets richting het eiland Phu Quoc. Dit moest voordat we weg gingen geregeld zijn, want in de bergen is er amper WIFI. Het was nog een heel gedoe met de creditcard van Mayco die het niet deed in combinatie met de site van Vietnamairlines, e-mail wisselingen met de klantenservice van Vietnamairlines, de creditcard van mij die het wel deed (maar het verkeerde ticket opeens betaalde) en vreemd hotelpersoneel wat de hele tijd om ons heen hing. Daarbij waren er ook nog problemen met het hotel wat we al hadden geboekt in Phu Quoc. Stress dus. De volgende keer toch maar een georganiseerde reis? Nee, het is het allemaal waard.

Uiteindelijk hadden we om half 10 alles goed geregeld. Tickets waren betaald en e-tickets waren ontvangen en het hotel had een boekingsbevesting verzonden. We waren er klaar voor. Heel veel zin hadden we in deze reis. Kun is een heel aardig, klein en enthousiast mannetje. Hij kan Engels met een grappig accent. De bedoeling was dat ik bij Kun achterop de motor zou gaan en Mayco mocht zelf rijden. Al snel reden we uit de drukke stad Hoi An. De omgeving werd steeds mooier eveneens het landschap. Het aantal toeristen nam ook steeds meer af.

Nadat we even op weg waren stopten we bij een klein houten huisje. Kun liet ons zien hoe rijst noedels worden gemaakt. Dit wordt vaak gedaan door kleine familie bedrijfjes die later de zelfgemaakte noedels doorverkopen. Het was echt super leuk en interessant om te zien hoe de mensen dit maken. We eten hier heel vaak noedels en niets is leuker dan weten hoe het is gemaakt.

Eenmaal weer opweg klommen we verder de bergen in. Het uitzicht was echt prachtig. We reden langs beekjes, rijstvelden en uitgestrekte bossen. Het enige wat we konden doen was lachen en genieten. Mayco vond het helemaal prachtig dat hij zelf mocht rijden. Hij bleef maar lachen.

Rond twee uur reden we naar een watervalletje. Ondertussen hadden we het toeristengebied allang verlaten, dus werden we de hele tijd nagestaard en geroepen. Bij de waterval was het voor de kinderen daar in de buurt dan ook aapjes kijken. Bij de waterval waren namelijk allemaal kinderen in het water aan het spelen en hangen. Mayco en ik kwamen aanlopen en we hadden alle ogen op ons gericht. We sprongen onder toeziend oog van tientallen kinderen het water in. Opeens waren alle jongens ook in het water en zwommen gillend om heen. De overgebleven kinderen op de kant maakten foto's van ons. Zogenaamd ongemerkt kwamen ze naast ons staan op de rotsen en werden er foto's gemaakt. Vorig jaar had ik dit al meegemaakt in Indonesie, maar het blijft toch vreemd. Mayco moest er ook wel even aan wennen.

Waar wij Nederlanders elk jaar met pijn en moeite proberen een bruin kleurtje te krijgen, zijn ze hier in Vietnam jaloers op onze blanke huid. Ik ga hier soms dood van de hitte en trek mijn meest luchtige kleren aan. Meisjes en vrouwen lopen in Vietnam letterlijk met kleren aan wat elk stukje huid bedekt. Dit om maar niet bruin te worden. Ik raak al oververhit als ik er naar kijk. Kun zei dit wel mooi: 'mensen houden van dingen die ze niet hebben'. Vietnamezen willen blank zijn en doen daar hun best voor door zich te bedekken met kleding. Wij Nederlanders liggen uren weg te zweten in de zon om er aan het eind van de dag achter te komen dat we zijn verbrand en vervellen.
Naar aanleiding van dit verhaal komt dan nu de zonnebrand die wij gebruiken. Zonnebrand is een must have hier. Je verbrand hier levend. Factor 30 mag je wel een paar keer per dag opsmeren, want anders ben je echt goed verbrand. Zo smeerden Mayco en ik ons dan ook goed in na de waterval. Zonnebrand is wit en de mensen hier in Vietnam denken dat we de creme op onze huid smeren zodat we wit blijven. Twee meisjes waren ons dan ook aandachtig aan het bestuderen tijdens het insmeren en wilden wat op hun huid ervan hebben. Ze dachten dat zonnebrand hun wit zou maken.
De rest van de drie dagen hadden we dit elke keer als we ons in stonden te smeren tegen de zon. Kum vertaalde soms wat de mensen zeiden en het kwam er eigenlijk op neer dat ze onze blanke huid geweldig vinden. Bizar.

Om half vijf kwamen we aan in ons hotel waar we zouden overnachten. We zaten ongeveer 20 kilometer van Laos vandaan. Midden in de bergen. Het avondeten deden we in een local tentje. Het eten was een pan op een vuurtje en was iets met varken, vis en groente. Niet echt te doen, maar wel grappig om eens te proberen.
Tijdens het eten konden we Kun alles vragen over Vietnam. We vroegen dingen over de oorlog, cultuur en de verdeeldheid in het land. Bizar om te merken was dat Kun direct zịn mond hield toen een politieman in het restaurantje liep. Hij vertelde later dat wanneer negatief word gepraat over Vietnam je dan wordt opgepakt en in de gevangenis terecht komt.

Maandag, 28 juli, om half 9 zaten we op de motor om verder te rijden. Wauw, wat was dit gaaf zeg. Mayco en ik wilden zo graag het echte Vietnam zien en weg van alle toeristen, Kun liet het ons allemaal zien.

Een paar kilometer gereden te hebben kwamen we aan bij een groot huis van bamboe gemaakt. Kun vertelde dat dit een soort dorpshuis is. De Vietnamezen hebben een soort feest, dan slachten ze een buffelo, brengen ze het binnen in het dorpshuis en dan viereren ze feest. Onderweg zag je in elk dorpje zo een huis staan.

Kun stopte ook bij de 'condom tree' zoals hij het noemt. Oftewel: de rubber plantage. Rubber komt blijkbaar uit bomen zo liet hij ons zien. Ze snijden sneeen in de bomen en dan komt soort wit spul eruit. Dit vangen ze op en brengen ze naar de fabriek. Van dit witte spul wordt dan rubber gemaakt. Ongelooflijk.

Een koffieplantage liet Kun ons ook zien. Honderden bomen op een rij. Heel leuk om eens te zien waar koffie vandaan komt en hoe het er in beginsel uitziet.

Na weer een prachtige tocht kwamen we om vijf uur aan in ons volgende hotel. Helemaal zwart van al het stof dat we onderweg over ons heen krijgen. Mayco maakte nog de opmerking dat dit hotel er wel heel communistisch uit zag. Kun antwoorde hierop dat dit ook klopte. Het was een overheid hotel. Alles zag er sober uit.

Dinsdag, 29 juli, vertrokken we om zeven uur 's morgens. We zouden die dag 300 kilometer rijden richting Da Nang. Kun had ons verteld dat deze dag de mooiste dag zou zijn. En dat was het. Het eerste stuk ging over de mooie weg highway 24. Onbeschrijvelijk mooi. Echt fantastich. We wisten gewoon niet meer waar we moesten kijken. We reden op de smalle bergweggetjes en konden zo het dal inkijken. We reden tussen mooie rijstvelden waar ze op het land aan het werk waren met typische Vietnameze hoeden. We reden láng kuddes buffelo's en koeien. Kinderen zwaaiden en de zon scheen goed. Genieten. Nadat we de bergen uit reden, bleken we opeens tussen de chaos te rijden van highway 1. De weg die loopt tussen Hanoi en Ho Chi Minh City.

Onderweg liet Kun ons nog zien hoe rijstwijn wordt gemaakt. Dat brouwt iedereen hier die maar wilt.

Veertig kilometer voor nadat we in Da Nang waren kregen we een tropische regenbui over ons heen. Zeiknat leverde Kun ons af bij het hotel.

Deze drie dagen waren echt onvergetelijk. Zo gaaf. We hebben in drie dagen 660 kilometer op de motor gereden en de bergen van Vietnam gezien. We hebben het lokale leven gezien en geproefd. Het was echt leuk.

Morgen vroeg om zeven uur hebben we het vliegtuig naar Ho Chi Minh City. Daar stappen we over op een vliegtuig naar het eiland Phu Quoc. Daar gaan we even optimaal bijkomen en genieten van de zee.

Liefs, Anouk en Mayco