Leven als een Indonesiër

Het is ondertussen alweer dinsdag en ik ben al een week in Indonesië. Het is bizar, maar in een week heb ik al zoveel gezien en gedaan. Het was echt al een fantastische week. Dag voor dag zal ik vertellen wat ik allemaal heb gedaan. Het is een heel verhaal!


Woensdag, 10 juli

Zoals ik in mijn vorige verslag al zei, deze dag heb ik vrij weinig gedaan. Heel lang uitgeslapen en in de middag een tijd door de Lonely Planet gebladerd. Lezend en kijkend naar wat ik zou doen. Die donderdag zou ik eigenlijk met een meisje naar Bogor gaan, maar dat leek me toch niet zo handig. Vanuit Jakarta is het een soort van dagtrip en aangezien ik uit moest checken die donderdag en geen zin had om in Bogor te slapen als het toch niet zoveel voorstelde, besloot ik om naar Bogor te gaan als ik weer in Jakarta was eind augustus. Mijn oog viel op iets super gaafs: een volunteer programma in Cianjur. Heel veel wijzer werd ik niet van het kleine stukje wat stond in de Lonely Planet, dus ik besloot donderdag morgen te bellen naar het nummer wat erbij stond en dan te beslissen wat ik zou doen. Anders ging ik gelijk door naar Yogakarta.

Die avond had ik ook afgesproken met Manon. Een collega van &CO. We werken er samen even lang en hebben al vaak samen gewerkt. Manon loopt stage in Jakarta en toen ze zag dat ik naar Indonesië ging, vertelde ze dat ze in Jakarta zat. Super leuk om samen te gaan eten! Om bij Manon te komen was nogal een klus. De Ramadan was die dag begonnen. Om zes uur mogen alle moslims dan ook gaan eten en betekend dat het echt te druk is op de weg. Juist op dat moment moest ik weg, want ik had om zeven uur met Manon afgesproken. Ik ging naar de receptie van het hostel en vertelde haar waar ik naar toe moest. Ze verklaarde me daar voor gek en wist ik wel zeker dat ik juist nu weg wilde? Ja, ik wilde nu weg! Twee taxi's aangehouden, maar die wilde niet die kant op rijden. Het was te druk ofzo. Eindelijk na drie kwartier wachten had ik een taxi en was ik alsnog dik optijd bij Manon. Het was heel leuk om haar weer te zien. In een hele vreemde stad en eens niet in Amsterdam wat we gewend zijn. Met Manon heb ik voor het eerst Indonesisch gegeten. Vond het eten wel lekker, maar had ook al wel door dat dit niet mijn favoriete eten ging worden.

Na afscheid te hebben genomen na een gezellige avond, ging ik mijn tas inpakken. Klaar om weg te gaan uit die vieze stad. Jakarta vond ik echt niet leuk. Wad blij dat ik daar weg kon. Heel boeiend is het daar niet en de lucht die er hangt is er naar. Heel veel smog.


Donderdag, 11 juli

Die morgen belde ik meteen het nummer wat er in de Lonely Planet stond. Ik kan mensen goed verstaan in het Engels, maar zodra zo met een accent gaan praten en dan ook nog eens door de telefoon wordt het wel lastiger. Ik hoorde die man dus aan op mijn gevoel. Ik vertelde dat ik uit Nederland kwam en kreeg vervolgens gelijk een Nederlands meisje aan de telefoon. Zij vertelde in het kort wat het in hield en ik was om. Ik ging naar Cianjur. De man, die Kumis heette, verstuurde me een berichtje hoe ik er moest komen. Nu vertrok ik voor het eerst ergens heen op mijn gevoel. Hopend dat ik er maar zou komen.

Eerst ging ik naar het busstation. Daar was ik echt ontzettend blij met mijn kleding keuze. Het is echt broeierig warm in Jakarta, maar ik had toch een korte broek aan met een sjaal erom en een vestje met korte mouwen. Goed was dat wel, alle vrouwen daar waren bedekt en ik stond daar als enige blanke. Ik zeg maar gelukkig, want er kwamen gelijk mannetjes op me afgelopen om te vragen waar ik naar toe moest. Dikke prima, want werd gelijk in de juiste bus gezet. Nou ja, dat ging eigenlijk niet zo zachtjes, maar goed ik was alweer onderweg naar Cianjur. Wat een beleving die busreis. Ten eerste werd ik constant aan gestaart en gevraagd waar ik vandaag kwam en naar toe ging. Ten tweede komen er gewoon mensen de bus in om dingen te verkopen. Heel even wennen.. In de bus zat ook een heel lief mannetje die me goed hielp. Ze willen toeristen meer laten betalen dan dat het hoort, maar hij zorgde ervoor dat ik het goede tarief betaalde en zei tegen de chauffeur wanneer ik eruit moest. Heel aardig oud mannetje.

Eenmaal aangekomen in Cianjur werd ik op gehaald door een meisje met een scootet en bracht me naar het huis van Kumis. Super leuk om met de scooter te gaan, want nu reed je echt midden door het chaos verkeer van hier. Het verkeer hier is echt bizar. De toeter wordt hier goed gebruikt.

De grote weg verlaten en door de kleine straatjes rijdend, kwam ik aan bij Kumis. De twee meiden Roos en Nanouk zaten buiten met David. Een vriend van Kumis. David is echt een hele goede man met zijn hart op de juiste plek. Gaf net zoals Kumis Engelse les aan kinderen en had thuis een bibliotheek gemaakt zodat de kinderen uit de buurt bij hem konden lezen. Ik ontmoette ook Kumis, een grappig dun mannetje van dertig, en de moeder van Kumis. Zo een lieve vrouw was dat. Ontzettend schattig! Het klikte heel erg goed met Nanouk en Roos. Was gelijk gezellig. Het was natuurlijk Ramadan, dus er werd om zes uur gegeten. Als mensen hier aan me vragen of ik vegetarisch ben, zeg ik ja. Je word al ziek als je al kijkt naar de manier hoe het vlees hier wordt klaar gemaakt. We die avond aten op de grond van een heel groot blad. Het was rijst met allemaal groente. Dit vond ik wel heel lekker! Ook wel grappig, we mochten met onze handen eten. Waar je het in Nederland niet mag van je ouders, mag het hier juist. Alleen probeer maar eens rijst te eten met je handen en dan ook nog eens op de grond zittend. Het is best lastig en wij Nederlandse meisjes liepen enorm te klunzen. Die mensen hebben er een manier voor, die wij nog even moesten uit vinden.

Daarna ging ik het huis eens bekijken. Wauw, dat was een cultuur schok. Douchen moest je met een emmer koud water en de wc was een gat zonder wc papier. Slik.. De keuken was heel klein en alles stond op de grond. Wel heel gaaf om eens te zien en heel leuk om het toch maar gewoon te proberen. Mijn kamer was prima. Zelf heb ik ook mijn kussensloop bij me en een lakenzak.

Nu is misschien voor jullie de vraag, wat doet Kumis nu precies? Hij heeft zijn eigen programma opgestart waarin buitenlandse mensen Engelse les kunnen geven aan de kindjes daar. Je slaapt en eet bij hem thuis. Je leeft volledig als die mensen daar. Echt fantastisch! Dat wilde ik juist zo graag. Na twee dagen Indonesië ik er al aan mee. Het was alleen vakantie, dus er was geen school. Dikke prima, want ik weet niet of die kinderen veel beter worden van mijn Engels. Roos, Nanouk en ik bleven maar een paar dagen, dus lieten Kumis en David ons de omgeving zien.

Die avond gingen we met zijn drieën naar FunFun. Daar kon je melk drinken met een smaakje. Leek me heel lekker, maar viel tegen. Ik houd het wel bij Nederlandse melk in plaats van melk met een aardbeien smaak.. De eigenaren waren heel aardig en wilde van alles van ons weten, inclusief onze Facebook. Net zoals iedereen hier eigenlijk dat van je wil.. We zijn niet heel laat naar bed gegaan. Ik had toch wel last van een jetlag en de volgende dag zouden we mee doen met de Ramadan. Dat werd dus om 03:30 opstaan!


Vrijdag, 12 juli

Om 03:45 zaten we klaar om te eten. Het was weer rijst met groente en tofu. 's Ochtends heb je niet bepaald veel zin in rijst, maar wetende dat je de hele dag niets meer te eten krijgt eet je toch echt wel. Veel ook! Daarna gelijk een liter water naar binnen en hup ons bedje weer in.

David kwam ons om negen uur ophalen. Met zijn vieren liepen we naar een ziekenhuis. Daar zou een vriend van David ons een rondleiding geven. Alleen die vriend was er niet helaas, dus mochten we wel naar binnen maar konden we niet de kamers in. Door het ziekenhuis lopen was al heel bizar. Iemand ging half dood en werd langs ons gereden en er liepen echt ontzettend veel mensen. De gangen zijn buiten met een afdak erboven en de afdelingen zijn wel in gebouwen. Bij de verloskamer stond een vrouw buiten en die schreeuwde door de microfoon wie er was bevallen. Daar buiten stonden allemaal familie te wachten om te horen of een familielid was bevallen. Bizar weer om te zien.

David bracht ons daarna naar een school waar hij vroeger les had gegeven. Het was vakantie, maar er waren wel wat leraren aanwezig. Gelijk werden we weer goed ontvangen en kregen we van een meneer die daar Engelse les gaf een rondleiding. Ook deze wilde gelijk weer alles van ons weten, inclusief of we een vriendje hadden. Dat vragen er hier meer. Het maakt alleen niet uit of dat je 'ja', zegt. Vervolgens vragen ze alsnog je nummer en je Facebook.

Na de rondleiding door de school gingen we naar het huis van een vriend van David. Daar wachtten we tot Audri uit school kwam. Een Australisch meisje wat in Cianjur bij haar opa en oma woont. Haar ouders zijn te druk met werk. Eerst had ik medelijden met haar. Uit de verhalen die David vertelde maakte ik op dat ze het niet zo leuk hier vond en liever terug ging naar Australië. Die man had trouwens een heel mooi huis. Je kon wel zien dat hij rijk was. Een mooi huis en een mooie auto voor de deur met chauffeur. Audri kwam uit school en David vertelde zijn plan dat hij haar graag met ons mee had, want we gingen naar het huis van David om daar met de kindjes te spelen. Zij kon dingen vertalen als wij er niet goed uit kwamen. Nou, daar had ze duidelijk geen zin in. We hebben de hele middag gehoord dat ze moe was en honger had. Ik vond haar gelijk minder leuk.

Bij David thuis kwamen langzamerhand de verlegen meisjes binnen lopen. Kinderen hier vonden ons trouwens sowieso interessant. Ze roepen soms 'boelee' of andere dingen naar ons, wat wilde blanke betekend, rennen achter ons aan, schieten verlegen weg of willen ons aanraken. Dat was wel heel erg wennen. De volwassenen praten heel veel tegen ons en willen heel veel weten. Maar goed, de kinderen kwamen dus binnen heel verlegen en geven je uit beleefdheid altijd een hand. Daarbij maken ze met hun hoofd een buigbeweging naar onze handen. Uit respect doen ze dat, omdat wij ouder zijn. Dat was ook wel wennen voor ons. Vervolgens gingen we met ze naar buiten om spelletjes met ze te spelen. We speelden een soort kat en muis spel, moordenaartje, dat we met onze armen een grote knoop maakten en twee ons uit de knoop moesten halen en we hadden balonnen die we om hun voeten deden met een lint en dan moest je die ballon bij een ander kapot maken. De kinderen genoten echt en ze werden steeds losser. Dat was zo leuk om te doen en om ze te zien lachen. David vertelde dat ze door de spelletjes heel even hun honger vergaten. Dat deed ons juist goed. Het was echt leuk om met die kinderen bezig te zijn. Niet alleen die kinderen vergaten hun honger en dorst, wij vergingen ook van de dorst. Om een uur in de middag werd ik wel een beetje licht in mijn hoofd, maar daarna nergens last meer van gehad en was het prima vol te houden.

Nadat we weg gingen bij het huis van David, gingen we naar het huis van die vriend van David en opa van Audri. Daar was het al bijna tijd om te eten. Het gekke is dat ik niet eens zoveel honger had, meer dorst en dat ik niet heel veel meer at die avond. Het eten was ook best pittig en dat vind ik niet zo heel lekker. Heb me dus voornamelijk vol gegedronken.

Om zeven uur namen we afscheid van de familie en zouden we naar de moskee gaan. We mochten het avondgebed mee maken in een hele grote moskee in Cianjur. Eerst gingen we nog langs het huis van de schoonmoeder van David waar we zijn vrouw ontmoetten. Na daar weer thee te hebben gedronken, gingen we op pad naar de moskee. Daar waren we weer het middelpunt van de belangstelling. Het went wel, maar na een hele dag die mensen en verhalen om me heen ben ik echt kapot. Zo nu ook een beetje en die jetlag was ook nog aanwezig. We hebben gekeken naar het gebed en David vertelde ons over de rituelen en de scheiding van mannen en vrouwen. Daarna nog even met die kindjes daar gekletst en foto's samen met hun gemaakt. Dat vragen ze heel veel aan je hier. Als je dan 'ja' zegt, beginnen ze helemaal te giechelen en zijn ze blij. Heel grappig om te zien.

Na de moskee gingen er naar huis en vrij snel ons bed in. We waren echt moe van deze dag, maar wat was hij weer leuk! Weer heel veel geleerd en zoveel gezien.


Zaterdag, 13 juli

Vandaag kwam David ons om acht uur ophalen. We zouden de omgeving van Cianjur in trekken en de thee plantages zien en de thee fabriek. Tot slot zouden we eindigen bij een waterval. Het duurde twee uur voordat we er waren. Liften is hier heel normaal, dus hadden we voor de heenweg ook een pickup staande gehouden die ons mee nam. Super leuk om achterin de laat bak te zitten en alle mensen zwaaiden weer naar ons en wij zwaaiden vrolijk terug.
Hoe komt het trouwens dat iedereen ons in Cianjur zo leuk vindt? In Cianjur komen geen touristen. Ze kennen blanke mensen alleen maar van televisie. Mensen met het uiterlijk die wij hebben zien ze hier bijna nooit. Daarom al die aandacht en foto's.
Enmaal de pickup uit begonnen we met lopen door het mooie landschap echt prachtig. We stopten nog ergens bij een dorpje waar de thee fabriek express huisjes had neer gezet voor de medewerkers in de fabriek. In dat dorp dronken we thee bij een vriend van David en aten we wat. Vervolgens liepen we verder naar de thee fabriek en kregen we daar een hele rondleiding. Zo leuk! Nu weet ik hoe thee wordt gemaakt. Echt heel leuk was dat.

Na de fabriek liepen we verder naar de waterval. We liepen door prschtig landschap en het was zo mooi. Heel rustgevend en je keek je ogen uit naar de omgeving. Onderweg kocht David nog Indonesische pizza's voor ons. Heel lekker! De weg naar de watervak was toch wat langer dan verwacht en toen de politie langs reed in de pickup, mochten we daar mee rijden. Tip als je schoenen gaat kopen om te reizen: koop ze met profiel. Ik moest natuurlijk weer uit glijden met mijn lompe gedrag. Resultaat is een mooie bloedblaar. Gelukkig ook maar een bloedblaar, als die open was geweest had ik denk een week gelopen met betadine zalf. Bang voor ontstekingen. Drama Queen. De waterval was echt super mooi! Ik kon er wel een uur naar kijken. Ik vind die dingen altijd heel mooi om te zien.

Ondertussen was het al gaan regenen, maar wist David een man te vinden die bereid was ons naar de grote weg te brengen. Dat is zo chill aan de Ramadan, dan is iedereen extra aardig. Mijn kleren en schoenen waren ondertussen helemaal zwart en ik werd nat. In mezelf kom ik er wel om lachen. In Nederland wil ik niet zo snel vies worden, maar toen ik hier heen kwam wist ik dst ik een smeerkees werd. Juist omdat het niets voor mij is, maar ik het nu niet erg vond na weer een leuke dag, kon ik erom lachen.

We kwamen eindelijk aan bij het huis voor Kumis waar het eten al klaar stond. Kumis vertelde nog een heel verhaal over wat het was, maar ik begreep het niet. Alles wat ze me hier geven en ik weet dat het goed is, probeer ik. Ik weet echt niet wat ik allemaal heb gegeten. Allemaal vaak vreemde dingen.

Eigenlijk wilde we die avond pannekoeken voor de familie maken, aleen Kumis begreep ons verkeerd en wilde met ons na bet eten nog naar een vriend om daar pannekoeken te halen. Daar hadden we niet meer zoveel zin in. We zaten vol en waren weer zo moe van de dag en de hele dag met mensen praten. Het liefst gingen we alleen nog koekjes halen en thee drinken. Ook gingen we nog cadeautjes halen voor Kumis, zijn moeder en David. Nou dat was ook nog wat. We hadden een horde mensen achter ons aan in die winkeltjes. Ik wist wel dat dat ging gebeuren, maar zoveel! Na de cadeautjes te hebben gekocht en de thee, gingen we naar bed. Wat waren we weer moe.


Zondag, 14 juli

Die ochtend vertrokken Roos en Manouk naar Yogakarta. We hadden het echt leuk gehad samen en woensdag zou ik ze weer zien in Yogakarta.

Nadat Kumis Roos en Nanouk had afgezet, gingen Maria (vergeten te vertellen, maar dat was een Australisch meisje die vrijdag was aangekomen en twee weken bleef om les te geven), Kumis en een vriend van Kumis mountainbiken. Een prachtig idee. Dwars door de rijstvelden, de bossen en naar een floating village. Alleen ik haat mountainbiken. Daar werd ik weer fijn aan herinnerd toen ik onderweg was. Ik heb dat ding nooit onder controle en ik ben altijd bang dat ik val. De wegen zijn daar ook niet zoals in Nederland. In Indonesië zijn er heel veel gaten in de weg en los liggende stenen. Ik was dan ook een bange poeperd op die fiets. Mooi was het wel. We kwamen echt op plekken waar je met een scooter en auto niet komt. Heel mooi! Het fijne was wel dat het die avond daarvoor keihard had geregend. Echt keihard. Wie zat er dus weer als eerste tot haar nek onder de modder? Ik ja! De floating village was heel leuk om te zien. Een dorpje waar je met een bootje naar toe kunt varen. Heel grappig!

Eenmaal terug bij het huis van Kumis pakte ik de laatste dingen in en bracht hij me naar de bus richting Bandung. Daar zou ik twee nachteb blijven. Die maandag zou ik een tour doen samen met een vriend van Kumis door het zuiden van Bandung. Ook wist die vriend een goedkoop hostel waar ik kon slapen. Bandung schijnt heel duur te zijn, dus dat was prima.

Aangekomen in Bandung onmoette ik bij het busstation een jongen die me hielp om van de taxi chauffeurs af te komen. Hij bekeek mijn route en zei dat het bij hem in de buurt was. Hij had me helemaal naar de afgesproken plek gebracht. Weer zo aardig!

Aangekomen in het guesthouse bleek dat ik daar alleen verbleef. Niet echt gezellig. De mannen die er ook rondhingen bij de bar vond ik ook maar niets. Konden geen Engels, maar wilde wel heel graag met me praten. Beter dan ook van niet en wilde liever dat ze me met rust lieten. Vond ze niet leuk. De kamer was wel prima en heb daar ook goed geslapen.


Maandag, 15 juli

Vandaag zou ik met Enoss, die vriend van Kumis, op pad gaan. Eerst zou er nog een stel mee gaan, maar dat ging niet meer door ofzo. Dus mocht ik de hele dag bij hem achterop de scooter. Zin had ik niet zoveel. Die nacht werd ik ziekjes, en ik vond die man ook niet zo fijn. Ik probeerde er dus maar het beste van te maken. Die krater wilde ik namelijk heel graag zien.

Onderweg stoptte we om mee te helpen in de rijstvelden, om te lunchen en bij een bamboe makerij. Na een hele lange rit waren we bij de vulkaan. Je ziet niet dat het een vulkaan is, maar na even wandelen stond ik tussen de rook van de krater. Het water bubbelde en het was er warm. Fantastisch! Heel gaaf!

Blij was ik wel toen ik weer terug was in het guesthouse. Die man was ik echt zat en ik wilde hem niet meer om me heen. Die avond ging ik vroeg naar bed, want de trein vertrok om acht uur naar Yogakarta.

Vandaag had ik heel veel water gedronken, dus ik moest heel veel plassen. De wc hier vind ik al niet meer zo erg. Eigenlijk zijn die gaten juist schoner dan openbare westerse toiletten. Het leuke daarin is dat je heel veel bij de mensen in het huisje komt. Als je vraagt, of je mag plassen, mag het altijd. Zo heb ik echt al bizare huisjes van binnen gezien. Wat een ander leven. Niet te vergelijken. Alles waardeer ik veel meer. Met een warme douche ben ik nu al blij. Dingen waar je eerder niet over na denkt en vanzelfsprekend is, is dat nu niet meer. Leuk om mee te maken.


Dinsdag, 16 juli

Vandaag om acht uur zat ik in de trein naar Yogakarta. Een reis van 7,5 uur. De omgeving was weer prachtig. Langs de bossen, bomen vol met kokosnoten, rijstvelden en dorpjes. Heel mooi.

Aangekomen in Yogakarta kwam km een man tegen die me naar een goedkoop hostel bracht. Vanavond zou ik Nanouk en Roos in Prambanan zien voor een dans show, alleen nu voel ik me echt ziekjes en blijf ik maar even rustig binnen. Heel stom. Ik ben benieuwd naar wat Yogakarta me brengt. Het schijnt het culturele hart te zijn van Java.


Een week Indonesië en ik vind het heel leuk. Het went hier snel, de mensen, de gewoontes en het eten. Nog zes weken te gaan!!