Weer naar huis

Zaterdag 24 augustus is het op dit moment. Op dit moment lig ik ook in een heerlijke zachte twijfelaarsbed met schone lakens, heerlijke handdoeken en een fijne douche. Ik zit in mijn laatste hotel. Een luxe hotel. Om precies te zijn 10 minuten van het vliegveld van Jakarta. Veertig minuten verwijdert van het centrum, maar des ter dichterbij Nederland. Hier, genietend in de mooie kamer, schrijf ik mijn laatste blog. Wauw, wat is de tijd toch snel gegaan.

Zondag 18 augustus zouden Anna, Anne en ik terug gaan reizen naar Legian. Een plaatsje naast Kuta en dichtbij het vliegveld. Anna zou dinsdag het vliegtuig nemen naar Maleisië en ik donderdag. Eerst zouden we die ochtend nog naar een crematie gaan kijken. Het Hindoeïstische geloof vind ik echt iets moois. Zo vredelievend. Je moet op straat uit kijken dat je niet per ongeluk op een van de honderden offers stapten je ruikt de hele dag wierook. Niet heel vervelend. Alle huisjes zijn mooi versierd met mooie tierelantijntjes en om de meter vind je zowat wel een tempeltje. Volgens mij heeft ieder huis er eentje. Maar goed, de crematie. Dat is dus zoiets geks. Vrijdag zaten we lekker een juice te drinken totdat we te maken kregen met devvoorbereidingen van een crematie. Tegenover ons cafeetje was een heilige overleden. Mannen kwamen aanzetten met een geweldig grote witte koe. Compleet met schaamhaar en een piemel. Het bizare was dat aan die piemel een lont zat. De ober vertelde ons dat het lichaam in de koe wordt gelegd en de koe vervolgens in brand wordt gestoken. De crematie dus. De witte kleur was omdat het een heilige wad die was gestorven. Voor andere mensen is de koe zwart. Alledrie vonden we het heel erg interessant en wilden graag zondag aanwezig zijn bij de crematie.
Trouwens, ze hebben hier wat met piemels. Ik weet niet wat, maar het is heel bizar. Je kan hier piemelflesopenners krijgen en je ziet standbeelden met mannentjes met enorme piemels. Een raar gezicht, maar het hoort denk ik ook bij het geloof.
Na onze backpacks weer eens te hebben gepakt gingen we zondagochtend op pad. Er waren blijkbaar meer crematies die dag, want bij een andere tempel stikte het van de mensen en stond er een zwarte koe. Onze sarongs lagen natuurlijk weer eens onderop in de tassen, dus werden we aangevallen door vrouwtjes die het verkochten. Het was natuurlijk wel zo netjes als we er eentje hadden gedragen, maar we gingen echt die backpacks weer overhoop halen. Na zes weken heb je dat in en uit pakken echt wel gehad. En als je het niet zorgvuldig genoeg doet en met de juiste aandacht, past het natuurlijk niet meer zo goed als de vorige keer wanneer die wel perfect was ingepakt. Je snapt dat we er telkens er een beetje tegenaan zaten te hikken om weer eens die tas vervoerbaar te maken. Maargoed, die crematie. Alle mannetjes liepen in dezelfde kleren en de vrouwen liepen zowat krom van de offers. Ik stond het met grote ogen aan te kijken. We besloten om naar het cafeetje te lopen en te kijken wat daar aan de hand was. Een mega drukte. Weer heel veel offers, mannen in dezelfde kleding en de voorbereidingen in volle gang. Helaas hebben we het verbrandingsritueel niet gezien. Om 1230 werden we namelijk weg gebracht naar Legian. Die Indonesische mensen kennen natuurlijk geen haast, want telkens als we vroegen wanneer het ging beginnen werd het steeds later. Daarbij vertelde een man ons ook dat de koe eerst naar een begraafplaats werd gereden en dan begon de verbranding. Het was in ieder geval al heel leuk om erover te leren en de voorbereidingen te zien.
Eenmaal aangekomen in Legian en na even zoeken hadden we weer een mooi hotel gevonden. Spot goedkoop en zag er goed uit. Onze tassen hebben we neer gegooid en we zijn naar het strand gegaan. Nog even genieten van het zonnetje. Na het strand hebben we een Balinese full body massage genomen. Heerlijk! Je hele lichaam wordt gemasseerd. Totale ontspanning. 'S Avonds hebben we het lekker relax aangedaan. Maandag gingen we namelijk naar het waterpark. Heel veel zin hadden we daar in.

Wat ik in mijn vorige verslag was te zeggen is dat 17 augustus hier independence dsy is. Onafhankelijkheidsdag in Indonesië. Ik dacht dat dit voort kwam van ons Nederlanders, maar het komt door de Japanners uit de tweede wereldoorlog. Overal hangen vlaggetjes en vlaggen van de Indonesische vlag. Heel bijzonder om tr zien, want ik ken alleen maat bevrijdingsdag uit Nederland.

Maandag 19 augustus gingen we naar Waterbom Waterpark. Als kleine enthousiaste meisjes stonden we daar op onze blote voeten en in onze bikini's kijkend naar welke glijbaan we als eerste gingen. Het was echt een leuke dag. Van alle glijbanen zijn we afgeweest. Een paar keer durfden we niet, maar we zijn to China gegaan. Ging de een, dan moesten de anderen ook sowieso. Soms stonden we echt met bevende handen boven, maar we moesten en zouden naar beneden gaan. Het was zo leuk. 'S Avonds waren we alledrie echt makke schaapjes. Moe en voldaan van de dag.

Dinsdag 20 augustus vloog Anne naar Maleisië. Jammer, want het was heel gezellig met zijn drieën. Anna en ik hebben daarna de hele dag lekker op het strand gelegen en lekker niets gedaan.

Woensdag 21 augustus vertrok Anna om zes uur naar Lombok. Ze ging daar ook de Flores tour doen die ik ook had gedaan. Vanaf dat moment was ik weer alleen. Zelf ging ik naar een andere slaapplaats in Legian. Het hotel was te duur voor mijn eentje en ik kon meer mensen ontmoeten. Eenmaal daar aangekomen kon ik nog niet in checken. Het was weer bloedje warm, dus ik legde mijn tas daar neer, bikini aan en weer lekker naar het strand. Daar ben ik tot zonsondergang gebleven. Tijdens de zonsondergang beleefde ik wel een klein geluksmomentje. Zat ik daar dan in mijn eentje op een strand in Indonesië kijkend naar de zon die langzaam onderging. I did it! Zeven weken lang heb ik me staande gehouden in dit mooie, maar toch vreemde land. Angsten overwonnen, dingen geleerd en afgekeurd, genoten, gelachen met af en toe traan. Trots was ik daar wel een beetje. Ik heb een droom uit laten komen. Dit is wat ik zo graag wilde en ik had het gedaan. Nog steeds ben ik iedere dag blij met deze beslissing. Het was alles waard.
'S Avonds heb ik nog lekker door Legian geslenterd en gegeten tussen de locals op de local night market. Niet wetend wat je eet, ogen dicht en happen maar. Het smaakt eigenlijk altijd goed. Alleen de gekozen groente was pittig, hoewel ik echt nog vroeg om geen pittig eten, dus kreeg het niet weg. Pittig eten kan ik echt niet hebben. Daarna nog even met mijn nichtje geskyped en mijn bed ingedoken.

Donderdag 22 augustus zou ik terug vliegen naar Jakarta. In de ochtend had ik nog even op het strand gelegen en daarna ging mijn weg naar het vliegveld. Na 45 minuten vertraging stegen we op. Naast mij zat een man en die vroeg een aantal dingen over wat ik hier deed en wat ik nu ging doen. Eenmaal geland vroeg hij waar ik precies naar toe moest. Het was bij de man in de buurt, dus hij bood me aan om me te brengen. Zo aardig en dat aanbod nam ik maar graag aan. Heel netjes werd ik door zijn driver voor mijn hostel afgezet. Hetzelfde hostel als wanneer ik aankwam in Jakarta. Grappig is dat ik toen als een onzeker meisje binnen stapte. Niet wetende hoe te gedragen en bang om geen aanspraak te hebben. Nu stapte ik relax binnen, niet onzeker en ik voelde me vrij om me te bewegen hoe ik dat wilde.

Vrijdag 24 augustus ging ik eens de stad in. De eerste keer in Jakarta durfde ik amper naar buiten en wist ik niet wat te doen. Nu had ik in de Lonely Planet gelezen dat ik vlakbij een monument zat, chatedraal en weet ik het allemaal. Ik besloot dus om maar even rond te gaan lopen. Nu liep ik alleen in een miljoenenstad over straat. Niet bang en vastbesloten. Ook al een verbetering met zeven weken geleden. Het was warm, maar ondertussen ben ik daar wel aan gewend. Alles rustig daar bekeken en nog de laatste foto's gemaakt. Elke vakantie kom ik minstens wel in tig kerkjes. Nu was de chatedraal de eerste in zeven weken. Het Christendom is hier niet echt. Het geloof heb ik allang van me afgeschoven, maar toch was ik gedoopt, communie en het vormsel gedaan. Geloven doe ik alleen niet meer, maar toch voelde de kerk heel vertrouwd op de een of andere manier. Misschien omdat ik ze altijd bbekijk op vakantie. De chatedraal had voor mij eigenlijk maar een doel: een kaarsje branden voor mijn grootste Engel. In elk land waar ik kom doe ik dat en ik vond het fijn dat ik dit ook in Indonesië kon doen. Na de chatedraal rustig verder gelopen. Voor de laatste keer genieten van de mensen die naar me lachen, me aanstaren en na roepen. Nog even genieten van de kleine praatjes, waarbij de mensen altijd enthousiast reageren als je zegt dat je uit Blanda komt en ze moeten zich allemaal voorstellen en je een handje geven. Vervolgens ben ik rustig terug gelopen. Ondertussen wel oververhit. 'S Avonds was relax. Lekker wat gegeten met meisjes uit België en The Hunter Games gekeken met een paar.

Zaterdag 24 augustus is vandaag. Vanmorgen had ik om half elf weer afgesproken met Manon. Super leuk en gezellig. Ze had me mee gevraagd naar een kooktentoonstelling bij de Nederlandse ambassade waar ze stage loopt. Heel leuk on eens de ambassade van binnen te zien en om lekker bij te kletsen met Manon. Na de tentoonstelling zijn we wat gaan lunchen met een paar mensen. Manon en haar vriend moesten ook naar het vliegveld. Ze werden gebracht en ik mocht mee rjjden en die man zou me afzetten bij het hotel. Weer zo lief. Dus nu ben ik in het hotrl. Backpack opnieuw ingepakt en reis klaar gemaakt, kleren uitgezocht en mijn handbagage is klaar. Ik ben klaar om terug te gaan naar Nederland. Het is heel stom, want ik zit echt in een fantastisch land, maar ik kan niet wachten. Ik ben hier klaar en heb alles gezien wat ik op mijn lijstje had staan. Ik mis iedereen nu echt ontzettend en ik verlang naar mijn eigen huisje wonend met mijn vriendinnetjes. Ik mis Mayco, mijn familie en al mijn vrienden.

Een ding is zeker: zo een reis gaat er nog een keer komen. Ik wil meer zien van de wereld. Misschien niet zolang meer ivm werk en alleen, maar wel naar een ver land en het avontuur weer in. Ik vond het geweldig.
Of het tegenviel om in mijn eentje te reizen? Geen seconde. Zou het echt zo weer dorn. Waar ik in Nederland niet zo goed ben in alleen zijn, vond ik het hier heerlijk. Ik kon doen wat ik wilde. Heel veel mensen heb ik leren kennen. Eigenlijk was ik bijna niet alleen. Ik heb echt genoten. Als ik het moeilijk had stond er altijd wel iemand uitNNederland voor me klaar om me te helpen en me te steunen. Zo lief en zo fijn.
Bang en onveilig heb ik me hier amper gevoeld. De mensen zijn allemaal zo gelovig al wat. Allah zou ze het niet in dank afnemen als ze een meisje lastig zouden vallen.
Allert was ik wel vaak. Op letten of ze me niet aan het belazeren waren en of ik kreeg wat ik wilde. Het afdingen heb ik van mijn vader geleerd. Vroeger keek ik altijd ongelooflijk naar hem hoe hij het deed en het hem lukte. Nu was ik er ook een kei in. Atijd proberen en blijven lachen. Werkt altijd.
Mijn tweede naam heeft eindelijk eens een positieve functie. Heel veel mensen vinden het lastig om de 'k' uit te spreken. Soms is 10x herhalen een beetje teveel van het goede en zeg ik dat ik Anna heet. Dat kunnen ze wel zeggen.

Nu ga in voor de laatste keer even eten halen en daarna lekker slapen. Morgen begint een hele lange reis.

Lief dat jullie mijn blogs telkens hebben gelezen en voor de leuke reacties. Ik vond ze leuk om te lezen.

Tot in Nederland. Veel liefs uit Jakarta!